Από παράσταση του Ιαπωνικού θεάτρου TOHO (που ανέβασε την παράσταση και στο Ηρώδειο το 1984) του σκηνοθέτη Mika Ninagawa.
Η σκηνή που ή Μήδεια αποφασίζει τους φόνους.
(Μυρτώ Κοσμοπούλου:Το καπέλο της παραπέμπει στο χρυσόμαλλο δέρας και τα μανίκια του χιτώνα, στο δράκο που το φύλαγε).
Πόσους συνειρμούς μπορεί να κάνει κανείς όταν η τέχνη γίνεται συμπαντική... ακόμα και για τα σημερινά πολιτικά μας πράγματα.
Η σκηνή που ή Μήδεια αποφασίζει τους φόνους.
(Μυρτώ Κοσμοπούλου:Το καπέλο της παραπέμπει στο χρυσόμαλλο δέρας και τα μανίκια του χιτώνα, στο δράκο που το φύλαγε).
Πόσους συνειρμούς μπορεί να κάνει κανείς όταν η τέχνη γίνεται συμπαντική... ακόμα και για τα σημερινά πολιτικά μας πράγματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου