Απο τους 32 επώνυμους που υπογράφουν την επιστολή “τολμήστε” δυο είναι εκείνοι με τους οποίους έχω εσωτερικά συγγενέψει – με δική μου πρωτοβουλία: Το Διονύση Σαββόπουλο και την Κική Δημουλά (με τον πρώτο, μοιάζουμε και σαν αδέρφια, πανάθεμά μας).
Θα συνεχίσω να συγκατοικώ με τα τραγούδια του και τα ποιή ματά της εκείνα, που αποτέλεσαν το διαβατήριο εισόδου τους στο φτωχικό της ψυχής μου και το πλούτισαν.
Πονάει κι είναι δύσκολο πολύ να χωρίζω, τώρα, τα παιδιά από τους γονείς…
Διονύση, είσαι ό,τι είσαι αλλά δεν τραγουδάς πια για με, μα για σε. Και αυτό το τελευταίο ακυρώνει (έχει ακυρώσει εδώ και καιρό, δυστυχώς) όλη την περηφάνια να «είσαι ό,τι είσαι”.
Κυρία Δημουλά, παράωρος ων, μπλέκομαι στα πόδια των αγανακτισμένων νέων του Συντάγματος, επιμένοντας ότι συμμετέχω στο κατοστάρι των καιρών ενώ είμαι χαμένος στις επιβραδύνουσες ουρές των Μαραθωνοδρόμων επειδή θεώρησα ότι όλο σας το έργο αποτελεί μια απείρου μεγέθους μαθητία στο “δε θα ‘ναι η μαχαιριά βαθύτερη από την κραυγή”. Δεν αντιλήφθηκα όμως, στα λεγόμενά σας, ότι χωρίς χασάπηδες δε μπορούμε να ζήσουμε...
Κακώς!!! Διότι είχα εγκαίρως πληροφορηθεί, εξι μόλις στίχους πριν: “Μόνος κυβέρνησα τη θλίψη μου”.
Κυρία Δημουλά, Διονύση, ραντεβού στα γουναράδικα!
3-6-2011
Κώστας Κοσμόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου