Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΑΙ ΔΥΟ...

...Γι αυτό λέμε ότι η κρίση ετούτη δεν είναι οικονομική αλλά η κρίση των πάντων. Και πρέπει να ξανασκεφτούμε τη ζωή μας σε όλες της τις εκφάνσεις και τις λεπτομέρειες...

Σπόρους μιας χρήσης επιβάλλει στη Γαλλία η Monsanto
Πρωτοφανείς διαστάσεις λαμβάνει η ισχύς που συγκεντρώνουν οι παγκόσμιας εμβέλειας πολυεθνικές επιχειρήσεις, γεγονός που τους δίνει το περιθώριο να παρεμβαίνουν απροκάλυπτα στην εσωτερική λειτουργία κάθε χώρας, καταργώντας κάθε έννοια κοινής λογικής και πρακτικής, την ώρα που η εκάστοτε εθνική κυβέρνηση δηλώνει απόλυτη αδυναμία να προασπίσει τα δικαιώματα των πολιτών της.
Η ωμή παρέμβαση της εταιρείας Monsanto στον τρόπο λειτουργίας της αγροτικής παραγωγής στη Γαλλία αποτελεί το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Και αυτό διότι, την ώρα που το Συμβούλιο του Κράτους καταργούσε τη μέχρι σήμερα απαγόρευση της καλλιέργειας μεταλλαγμένων σπόρων στην Γαλλία, το γαλλικό Κοινοβούλιο υιοθετούσε μια πρόταση νόμου του κυβερνώντος κόμματος -ιδιαιτέρως αμφιλεγόμενη- διά της οποίας αλλάζει ριζικά η δομή της γεωργίας στη χώρα.
Με την επιβολή της νέας νομοθετικής ρύθμισης στη Γαλλία (την οποία υιοθέτησε το γαλλικό Κοινοβούλιο στις 28 Νοεμβρίου, ενώ είχε ήδη λάβει την έγκριση της Γερουσίας) θα επιβάλλονται χρηματικές κυρώσεις σε όποιον αγρότη δεν υποβάλει δήλωση για το είδος των σπόρων που χρησιμοποιεί και κρατά για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά τους ίδιους σπόρους στις καλλιέργειές του, επαναχρησιμοποιήσει δηλαδή από χρονιά σε χρονιά τους δικούς του σπόρους.
Οι αντιδράσεις από τον αγροτικό κόσμο της Γαλλίας υπήρξαν σαφώς άμεσες και δυναμικές.
Οι Γάλλοι αγρότες καταγγέλλουν το γεγονός ότι η νέα ρύθμιση στην ουσία «δολοφονεί» την παραδοσιακή γεωργία.
Σε πολιτικό επίπεδο επικρατεί πλήρης σύγχυση, καθώς το υπουργείο Οικολογίας, παρά την έντονη αντίθεσή του, αδυνατεί να επιφέρει την οποιαδήποτε αλλαγή.
Η γαλλική κυβέρνηση, όμως, υπερασπίζεται εαυτήν υποστηρίζοντας ότι μόνη της δεν είναι σε θέση να χαράξει ανεξάρτητη πολιτική επί του θέματος και να απαγορεύσει την καλλιέργεια μεταλλαγμένων σπόρων, λόγω των νομικών κενών που διέπουν την ευρωπαϊκή νομοθεσία.
Ο Γάλλος υπουργός Γεωργίας, Μπρουνό Λεμέρ, από την πλευρά του δήλωσε πως «η ιδέα είναι να μη σταματήσει η έρευνα με στόχο τη βελτίωση των καλλιεργειών», αλλά και πως «δεν μπορεί η παραδοσιακή γεωργία να εξακολουθήσει να έχει τη μορφή που έχει σήμερα, δεν γίνεται να λειτουργεί ανεξέλεγκτα».
Δριμεία υπήρξε η αντίδραση των κομμάτων της αντιπολίτευσης, τα οποία κατηγόρησαν τον υπουργό Γεωργίας ότι ενδίδει στις πιέσεις του Χρηματιστηρίου και ότι εκχωρεί τη γεωργία στους «βασιλείς των σπόρων», ενώ τα αγροτικά συνδικάτα από την πλευρά τους υποστηρίζουν ότι «είναι απόλυτο δικαίωμα του αγρότη να καλλιεργεί τους δικούς του σπόρους», πως «αυτό αποτελεί τη βάση της γεωργίας και της βιοποικιλότητας» και «τίποτα δεν είναι υπό διαπραγμάτευση, καθώς δεν πρόκειται οι Γάλλοι αγρότες να θυσιαστούν στο βωμό των ιδιωτικών συμφερόντων».
Ο διευθύνων σύμβουλος της πολυεθνικής Monsanto στη Γαλλία, Γιαν Φισέ, εξέφρασε την ικανοποίησή του στο μεταξύ για το γεγονός ότι «το δίκαιο επιτέλους κερδίζει έδαφος, διότι από το 2007 οι αγρότες έχουν στερηθεί την επιλογή και την πρόσβαση στους μεταλλαγμένους σπόρους, τα οφέλη των οποίων εκατομμύρια άλλοι αγρότες σε ολόκληρο τον πλανήτη απολαμβάνουν εδώ και χρόνια».
Της ΝΕΦΕΛΗΣ ΤΖΑΝΕΤΑΚΟΥ απο http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=332931
Μα αλλού και στην Ελλάδα, οπως θα δειτε, υπάρχουν κάποιοι που τους νοιαζει. Ηδη, για τις Κυκλάδες, με το πολύ δυνατό επιχείρημα ότι τα νησιά, λόγω θάλασσας, μπορούν να "αμυνθούν" αποτελεσματικά από τα μεταλλαγμένα, ο Νικος Συρμαλένιος, εδώ και πολύ καιρό, έκανε πρόταση πληρους απαγόρευσής τους... Ξύπνησε κανείς;
Όμως η κοινότητα "Πελίτη" δεν προλαβαίνει να στέλνει σπόρους. Ποιοι και πόσοι από τους αγρότες μας γνωρίζουν ή θα ήθελαν να μαθουν κάτι;;;...
..."Θα θέλαμε να σας κάνουμε γνωστό ότι από το Σεπτέμβριο του 2011 το Πελίτι δέχεται καθημερινά πολλές δεκάδες αιτήματα για σπόρους. Μας είναι αδύνατο να απαντήσουμε σε όλα αυτά τα γράμματα. Γι΄ αυτό σας παρακαλώ αναζητήστε σπόρους και μέσα από το βασικό έντυπο του Πελίτι Κατά Τόπους Αγροκτήματα..., ζητάμε την κατανόηση σας και ευχαριστούμε πολύ..."
http://www.peliti.gr/ 

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ...(1)


ΜΟΝΟΙ ΚΑΙ ΜΕ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ
"...........................................................................................................
"Μα τί σε νοιάζει το τί θέλει να πει; Σημασία έχει εαν σου χρησίμευσε εσένα, αν σε βοήθησε σε κάτι. Εδώ δεν είναι σχολείο, δεν πρόκειτε να σου βάλω βαθμό για να βρεις αν ήθελε να πει εκείνο ή το άλλο. Γαμώτο! Αυτό που ήθελα να πω μ' αυτό που είπα είναι ακριβώς αυτό που είπα. Αν ήθελα να πω κάτι άλλο, να είσαι σίγουρος ότι θα έλεγα κάτι άλλο. Όταν το κάνεις αυτό, Ντεμιάν, η αφήγηση χρησιμεύει μόνο για να βάλεις σε δοκιμασία το εγώ σου, για να τροφοδοτήσεις τη ματαιοδοξία σου. Σκέφτεσαι: "Αχά, το έπιασα. Αχά, μάντεψα το νόημα της ιστορίας. Αχά, είμαι ηλίθιος..."
Με το παραμύθι του κρασιού που έγινε νερό, πέρασαν από το νου μου ένα σωρό σκέψεις. Στην αρχή, ευτυχώς, κατάλαβα με ανακούφιση ότι η άποψή μου ήταν λάθος. Ότι στην πραγματικότητα, η ψυχοθεραπεία δεν τελείωνε σ' εμένα, ούτε σε κάποιον άλλον ασθενή. Με βάση τα λόγια που άκουσα αργότερα από τον Χοντρό: "κάθε άτομο που μεγαλώνει θα μπορούσε να είναι αναμεταδότης, να γίνει ένας μικρός δάσκαλος, ένας πυροκροτητής σε μια αλυσιδωτή αντίδραση που από μόνη της θα ήταν ικανή ν' αλλάξει τον κόσμο".
Και με το συλλογισμό αυτό, κατάλαβα κι ένα δεύτερο πράγμα:
Πόσες φορές εγώ και οι όμοιοί μου δειλιάσαμε να κάνουμε κάτι γιατί θεωρήσαμε πως δεν άξιζε τον κόπο, πως δεν θα γινόταν τίποτα ούτως ή άλλως; Γιατί ποιός θα αντιλαμβανόταν τη διαφορά αν κι εγώ ενεργούσα έτσι, όπως στο παραμύθι με το κρασί;
Αν κι εγώ ενεργούσα έτσι...
Και ίσως, εάν έστω ένας ακόμα τολμούσε να σκεφτεί σαν εμένα, θα ενθαρρυνόταν να υιοθετήσει την ενέργειά μου ή έστω ίσως, πιο ταπεινά, θα μπορούσε να αντιληφθεί μια διαφορά σ' αυτή τη συμπεριφορά και να καταλάβει ότι γίνεται και διαφορετικά. Αν ενεργούσα έτσι, με διαφορετικό τρόπο από τον καθημερινό, με διαφορετικό τρόπο από τους άλλους, ίσως με τον καιρό, όλα τα πράγματα να άλλαζαν.
Και κατάλαβα ότι αυτό συμβαίνει διαρκώς:
Ότι ο κόσμος δεν πληρώνει τους φόρους γιατί λέει: "και ποιά η διαφορά;"
Ότι ο κόσμος δεν είναι ευγενικός γιατί: "Ποιός θα το πάρει χαμπάρι;"
Ότι ο κόσμοςδεν είναι αξιοπρεπής γιατί κανένας δεν θέλει να είναι αυτός ο μόνος ηλίθιος.
Ότι ο κόσμος δεν διασκεδάζει γιατί είναι γελοίο να γελάς μόνος σου.
Ότι ο κόσμος δεν αρχίζει να χορεύει στα πάρτι ώσπου οι άλλοι να αρχίσουν πρώτοι.
Και κατάλαβα ότι αν δεν είμαστε ακόμα πιο ηλίθιοι απ' όσο είμαστε στ' αλήθεια, φταίει που δεν έχουμε περισσότερο χρόνο.

Όσο περισσότερο έμενα πιστός στον εαυτό μου - συνεχώς και ειλικρινά πιστός - τόσο πιο ευγενικός, φιλικός, γανναιόδωρος και αξιοπρεπής θα ήμουν.
Γι αυτά τα θέματα κουβέντιαζα με τον Χόρχε την εποχή εκείνη και, καθώς μιλούσα και σκεφτόμουν, γεννιόταν στο νου μου συνεχώς, χωρίς να το θέλω, η ιδέα πως θα μείνω, μόνος και δακτυλοδεικτούμενος - ένας γελοίος για όλους τους άλλους...
Ή, ακόμα χειρότερα, ούτε καν θα με έδειχναν με το δάκτυλο...
"Πριν μερικά χρόνια" άρχισε ο Χοντρός, "έγραψα ένα δοκίμιο που ξεκινούσε με αυτή τη φράση: "Η σχισμή της γέννας και το φέρετρο είναι δύο μέρη σχεδιασμένα για ένα και μόνο άτομο".
Κι αυτό, Ντεμιάν, σημαίνει για μένα ότι γεννιόμαστε μόνοι και πεθαίνουμε μόνοι. Η ιδέα αυτή - τόσο τρομακτική κατά τη γνώμη μου - είναι ίσως το πιο σκληρό απ' όσα έμαθα στην πορεία της ανάπτυξής μου.
Επίσης, όμως, ανακάλυψα ευτυχώς ότι υπάρχουν συνταξιδιώτες. Είναι συνταξιδιώτες για λίγο διάστημα ή για μια μεγαλύτερη περίοδο. Και τέλος, υπάρχουν οι φίλοι, οι έρωτες, τα αδέρφια: όλοι αυτοί είναι σύντροφοι για όλη μας τη ζωή".
Ξέρεις κάτι Χοντρέ; Μου θυμίζεις εκείνο που διάβασα κάποτε για το ζευγάρι: " Μη βαδίζεις πίσω μου, γιατί μπορεί να σε χάσω. Μη βαδίζεις από κάτω μου, γιατί μπορεί να σε πατήσω. μη βαδίζεις πάνω μου, γιατί μπορεί να με λιώσεις. Βάδιζε δίπλα μου, γιατί είμαστα ίσοι".
"Βέβαια, Ντέμιαν, ακριβώς έτσι είναι. Πρέπει να καταλάβεις ότι κανένας άλλος δεν μπορεί να κάνει το δρόμο στη θέση σου. Αυτό είναι σημαντικό. Όπως, επίσης, να γνωρίζεις ότι ο δρόμος είναι πιο αποδοτικός αν τον κάνεις με παρέα".
Να γνωρίζω ποιός είμαι κι ότι είμαι μοναδικός, διαφορετικός και ξεχωριστός από τον κόσμο έξω από τα όρια του σαρκίου μου, δεν σημαίνει ότι πρέπει να ζω απομονωμένος, ούτε απελπισμένος, ούτε καν να είμαι αυτάρκης."
"Δηλαδή δεν μπορείς να ζεις χωρίς τους άλλους;"
"εξαρτάται από τί πιστεύεις εσύ πως πρέπει να ζεις σε κάθε στιγμή και από το ποιοι είναι οι άλλοι, κάθε στιγμή!"

Ο άνθρωπος εκείνος είχε ταξιδέψει πολύ.Στη ζωή του είχε γυρίσει σε εκατοντάδες χώρες, αληθινές και φανταστικές...
Το ταξίδι που θυμόταν περισσότερο ήταν η σύντομη επίσκεψή του στη χώρα των μεγάλων κουταλιών. Έφτασε τυχαία στα σύνορά της. Στο δρόμο από την Αμπελοχώρα προς την Παραΐδα, υπήρχε μια μικρή παράκαμψη προς τη χώρα των μεγάλων κουταλιών. Επειδή του άρεσαν οι εξερευνήσεις, πήρε εκείνο το δρόμο. Ο δρόμος ήταν όλο στροφές και κατέληγε σ' ένα τεράστιο απομονωμένο σπίτι. Όταν πλησίασε διαπίστωσε ότι η έπαυλη ήταν χωρισμένη σε δυο πτέρυγες, τη δυτική και την ανατολική.
Πάρκαρε το αυτοκίνητό του και πήγε στο σπίτι. Στην πόρτα, μια πινακίδα έγραφε:
ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΚΟΥΤΑΛΙΩΝ
"ΑΥΤΗ Η ΜΙΚΡΗ ΧΩΡΑ ΕΧΕΙ ΜΟΝΑΧΑ ΔΥΟ ΑΙΘΟΥΣΕΣ,
ΤΗ ΜΑΥΡΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΠΡΗ. ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΣ,
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΤΟ ΔΙΑΔΡΟΜΟ ΩΣ ΤΗ ΔΙΑΚΛΑΔΩΣΗ ΤΟΥ.
ΣΤΡΙΨΕ ΔΕΞΙΑ ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΣ ΤΗ ΜΑΥΡΗ ΚΑΜΑΡΑ
Ή ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΕΙΣ ΤΗΝ ΑΣΠΡΗ."
Ο άνθρωπος προχώρησε στο διάδρομο και, στην τύχη, έστριψε πρώτα δεξιά. Ο νέος διάδρομος είχε μήκος καμιά πενηνταρία μέτρα και κατέληγε σε μια τεράστια πόρτα. Μόλις έκανε τα πρώτα του βήματα, άρχισε να ακούει τα αχ-βαχ και τα βογγητά που έρχονταν από το μαύρο δωμάτιο.
Για μια στιγμή, οι κραυγές πόνου και στεναχώριας τον έκαναν να διστάσει, όμως, αποφάσισε να συνεχίσει. Έφτασε στην πόρτα, την άνοιξε και μπήκε.
Γύρω από ένα πελώριο τραπέζι κάθονταν εκατοντάδες άτομα. Στο κέντρο του τραπεζιού έβλεπες τους πιο λαχταριστούς μεζέδες και, μολονότι όλοι βαστούσαν από ένα κουτάλι που έφτανε ως το κεντρικό πιάτο, πέθαιναν της πείνας! Ο λόγος ήταν ότι τα κουτάλια τους είχαν το διπλάσιο μήκος από τα χέρια τους και ήταν κολλημένα στις παλάμες τους. Μ' αυτόν τον τρόπο, όλοι μπορούσαν να φτάσουν το φαγητό αλλά κανένας δεν μπορούσε να το φέρει στο στόμα του.
Η κατάσταση ήταν τόσο απελιστική και οι κραυγές τόσο σπαραξικάρδιες, που ο ταξιδιώτης έκανε μεταβολή και βγήκε τρέχοντας από τη σάλα.
Γύρισε στον κεντρικό διάδρομο και τράβηξε προς τα αριστερά, προς τη λευκη αίθουσα. Ένας διάδρομος ίδιος με τον προηγούμενο κατέληγε σε μια παρόμοια πόρτα. Η μοναδική διαφορά ήταν ότι στο δρόμο δεν ακούγονταν ούτε βογγητά, ούτε παράπονα. Όταν έφτασε στην πόρτα, ο εξερευνητής έπιασε το πόμολο και την άνοιξε.
Εκατοντάδες άτομα καθονταν πάλι γύρω από ένα τραπέζι, παρόμοιο μ' εκείνο της μαύρης κάμαρας. Πάλι στο κέντρο υπήρχαν εκλεκτές λιχουδιές και όλοι στο χέρι τους είχαν στερεωμένο ένα μακρύ κουτάλι.
Εκεί, όμως, κανένας δεν παραπονιόταν ούτε έκλαιγε. Κανένας δεν πέθαινε στην πείνα γιατί ο ένας τάιζε τον άλλον!
Ο άνθρωπος χαμογέλασε, έκανε μεταβολή και βγήκε από το άσπρο δωμάτιο. Όταν άκουσε πίσω του το "κλικ" της πόρτας που έκλεινε, βρέθηκε μυστηριωδώς μέσα στο ίδιο του το αυτοκίνητο και οδηγούσε προς την Παραΐδα.
"Μόνοι και με συντροφιά"
Από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι "Να σου πω μια ιστορία - ιστορίες που μ' έμαθαν να ζω"
Εκδόσεις Opera-2011

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

...ΤΟ ΒΙΟΛΙ ΤΟΥ Ο "ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ"!!!

Με αφορμή την επαναφορά σε ισχύ του μεγαλύτερου μέρους της ΚΥΑ για τη Δυτική Μήλο μέσω του νέου νόμου για τη δόμηση, (4030/25Νοεμβριου2011) ο Α. Γαϊτανής μας θυμίζει το ιστορικό της όλης υπόθεσης με ανάρτηση στο site του:
http://www.info-milos.com/Νέα/ταενοίκω/Περιβάλλον:ΗαυθαιρεσίατηςπολιτείαςστηΔυτικήΜήλοσυνεχίζεται.html
Όπως γνωρίζουμε όλοι, την ιστορία αυτή την έχει παρακολουθήσει πολύ στενά και "απο μέσα" ο κ.Γαϊτανής. Τόσο επι δημαρχίας Δημήτρη Ψαθά, που ήταν στην αντιπολίτευση, όσο και στα οκτώ χρόνια της πανθομολογούμενης συνδημαρχίας του με τον Γ. Τσαΐνη. Τότε μάλιστα, το δήμο διοικούσε η αφρόκρεμα του τόπου. Δεν είχαμε δει και είναι άγνωστο αν θα δούμε ξανά τόσα πανεπιστημιακά πτυχία εκεί πάνω. Αν προσθέσουμε και τα πτυχία που συνεισέφερε το ΟΡΑΜΑ ως επίσημος σύμβουλος στα περιβαλλοντικά και την αειφόρο ανάπτυξη της Μήλου την περίοδο 2003-2010, η "Πολιτεία" του Πλάτωνα με τους "σοφούς στη διακυβέρνηση" ήταν στον τόπο μας γεγονός αναμφισβήτητο!
Επιπλέον, το σκληρό πυρήνα της δημοτικής εξουσίας αποτελούσαν ιδρυτικά στελέχη του ΟΡΑΜΑτος, που ως γνωστόν είχε πολύ συγκεκριμένη άποψη για το Natura 2000 και την εφαρμογή του στη Μήλο. Και άλλα πολλά...
Δε χρειάζεται (και ελπίζω να μη χρειαστεί!!!) λοιπόν, να μιλήσω κι εγώ για την ιστορία αυτής της περιόδου. Προς το παρόν, θα αρκεστώ να συνεχίσω το μαύρο χιούμορ:
Τόσο το παραπάνω άρθρο, όσο και το παρακάτω βίντεο, αλληλοσυμπληρώνονται γλαφυρά για την κατανόηση της υπόθεσης. Στο βίντεο μάλιστα, παρακολουθούμε και την κοινωνία του νησιού, να εμψυχώνει σύσσωμη τους δημοτικούς μας άρχοντες, που μάχονται σώμα με σώμα τους "ιθύνοντες που... δεν καταλαβαίνουν τίποτα" όπως λέει και ο Αβέρκης!
Προειδοποίηση: Οι σκηνές του βίντεο είναι πολυ σκληρές!



Κατά τα άλλα, επιφυλάσσομαι...

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

ΤΑ ΘΕΙΟΡΥΧΕΙΑ ΣΤΟ FACEBOOK


Δημιουργήσαμε σελίδα για τα Θειορυχεία στο facebook.
Όσοι πιστοί προσέλθετε...

Θειορυχεια Μηλου Sulphur mine of Milos
http://www.facebook.com/kostas.kosmopoulos?sk=wall



Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

ΔΕΛΤΙΟ "ΚΡΙΣΗΣ"

Άκουσα οτι την Τετάρτη θα συζητηθεί το ΣΧΟΟΑΠ, το χωροταξικό δηλαδή. Δηλαδή "αυτό" που τριάντα χρόνια τώρα σαν καραμέλα μασάμε λέγοντας οτι η απουσία του δεν μας αφήνει να "αναπτυχθούμε", να "τακτοποιηθούμε", να, να...
Αλλά τώρα, επιτέλους και αφού "ξεπεράστηκαν τα προβλήματα με το...Natura 2000", όπως ακουσα, το ποταμι θα κυλήσει στ' αυλάκι.
Αναρωτιεμαι με τι κουράγιο βγαίνουν αυτά τα λόγια από το στόμα ορισμένων ανθρώπων προς τους συνανθρώπους-συμπατριώτες τους. Δεν έχω απάντηση...
Αναρωτιέμαι με τί κουράγιο, εκείνοι που στήριξαν και συνεργάστηκαν με τους παραπάνω, "επιδιώκοντας τα εφικτά" κυκλοφορούν σαν να μη συνέβη και να μη συμβαίνει τίποτα σ' αυτό τον τόπο. Δεν έχω απάντηση...
Αναρωτιέμαι ποιος "κοινός θνητός" στη Μήλο γνωρίζει ότι το ΣΧΟΟΑΠ (θα επρεπε να) είναι Η ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΗ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΕΧΝΙΚΑ, ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ, ΜΕΣΑ, της συλλογικής ΜΑΣ βούλησης για το δικό μας αύριο. Το "ΜΑΣ" αναφέρεται φυσικά σε καθε Μηλιό και Μηλιά. Αναφέρεται και στη  σύνθεση των αποτελεσμάτων μιας μακράς και καθολικής συζήτησης στο νησι, για το μέλλον μας, που θα έπρεπε να εχει προηγηθεί, με την οργάνωση και την καθοδήγηση να βαραίνει τον δήμο, βεβαιως. Δεν έχω απάντηση...


Την Τετάρτη το βράδυ, θα συζητηθεί μια μελετη ΣΧΟΟΑΠ που θα απεικονίζει και θα θεσμοθετεί τα συμφέροντα και τις προσδοκίες εκείνων που γνωρίζουν το ρόλο και τη σημασία αυτής της μελέτης. Θα παραβρίσκεται και κόσμος εκεί, ψάχνοντας ενδεχομένως, να εντοπίσει, στους χάρτες βεβαίως, που πέφτει το χωράφι του. Ισως και να διαμαρτηρηθεί, βεβαίως...


Επειδη δεν εχω απαντηση, ας διαβασουμε λιγο Βαρουφάκη, καλό θα μας κάνει...
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=10877
ΔΕΛΤΙΟ ΚΡΙΣΗΣ 9.12.2011
Καθώς οι ηγέτες μας πηγαίνουν από την μία "σωτήρια" Σύνοδο Κορυφής στην επόμενη, και το τέλος της ευρωζώνης γίνεται όλο και πιο ορατό με κάθε "τελική λύση" που εφευρίσκουν, τόσο λιγότερα έχω να σας γράψω. Ό,τι ήταν να πούμε, επί της ουσίας, το έχουμε πει από καιρό.

  • Όσο η Ευρώπη αρνείται να κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέπτη και να του πει την αλήθεια (ότι δηλαδή το πρόβλημά της είναι δομικό και σε καμία περίπτωση δεν είναι πρόβλημα ελλειμμάτων ή χρέους), τόσο πιο κοντά στο τέλος του πειράματος της ευρωζώνης ερχόμαστε.
     
  • Όσο οι ευρωπαϊκές αρχές εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα αποσπασματικά (ως εάν να ήταν ζήτημα κάποιων υπερχρεωμένων κρατών, που πρέπει να αντιμετωπιστεί με περισσότερα διμερή δάνεια), τόσο πλησιάζει η μετα-ευρώ εποχή - μια εποχή εξ ίσου δυστοπική για πλεονασματικούς και ελλειμματικούς.
     
  • Όσο οι πλεονασματικές χώρες θεωρούν ότι τα πλεονάσματά τους αποκτήθηκαν δικαιωματικά και κατακρίνουν τους ελλειμματικούς για τα ελλείμματά τους (χωρίς να κατανοούν ή να παραδέχονται πως χωρίς τα ελλείμματα των ελλειμματικών θα ήταν αδύνατον να παραχθούν τα πλεονάσματα που τους κρατούν προς το παρόν "εκτός Κρίσης"), τόσο η Κρίση θα βαθαίνει.
     
  • Όσο η Ευρώπη παραμένει πιασμένη στην ιδέα ότι η λύση θα έρθει από μια διαδικασία ομοσπονδοποίησης που θα ξεκινήσει από την αλλαγή των Συνθηκών με στόχο την εισαγωγή πιο σφικτών κανόνων και μέσω πειθάρχησης των ελλειμματικών, τόσο πιο αδύνατη θα είναι η δημιουργία της σκιαγραφόμενης Ομόσπονδης Ευρώπης - καθώς η διαδικασία αναθεώρησης των Συνθηκών θα αφήσει την κατάρρευση του ευρώ ανενόχλητη, δημιουργώντας τα συντρίμμια που θα απομείνουν προς... ομοσπονδοποίηση.
Τι να περιμένουμε λοιπόν από την Σύνοδο αυτή; Ελάχιστα, από ό,τι φαίνεται. Γιατί; Επειδή, άλλη μία φορά, η μόνη χώρα που τολμά να παρουσιάσει ένα Σχέδιο Επίλυσης (η Γερμανία) είναι εκείνη που δεν θέλει να προτείνει ένα (πραγματικό) Σχέδιο Επίλυσης αλλά, αντίθετα, πασχίζει να καθυστερήσει την Επίλυση ελπίζοντας κάποια στιγμή να μπορέσει να τετραγωνίσει τον κύκλο. Δηλαδή; Δηλαδή να βρει έναν τρόπο να επιλύσει την Κρίση διατηρώντας για τον εαυτό της, για την Γερμανία, την δυνατότητα εξόδου από το ευρώ. Δυστυχώς, τέτοιος τρόπος δεν υπάρχει...
Όπως έχω πει και ξαναπεί, η τραγωδία της Ευρώπης είναι πως η μόνη χώρα που έχει την ισχύ να επιλύσει την Κρίση είναι εκείνη που κρίνει πως, αν χρησιμοποιήσει την ισχύ της για να πετύχει αυτόν τον καλό και αγαθό σκοπό, θα χάσει το μεγαλύτερο μέρος της ισχύος της εντός των μελλοντικών Συνόδων Κορυφής καθώς θα πρέπει να θυσιάσει την δυνατότητά της να εξέλθει από την νομισματική ένωση - μια δυνατότητα που δεν θέλει μεν να χρησιμοποιήσει αλλά και την οποία, εξ ίσου, δεν είναι διατεθειμένη να παραδώσει (τουλάχιστον άνευ σκληρών όρων που η Γαλλία δεν αποδέχεται).
Τίποτα από τα παραπάνω δεν σημαίνουν πως θα αποφύγουμε τις θριαμβευτικές ανακοινώσεις τύπου 25ης Μαρτίου (θυμάστε τον κ. Παπανδρέου να δηλώνει περιχαρής πως "Η Ευρώπη σήμερα έπραξε το καθήκον μας και τώρα πρέπει εμείς να κάνουμε αυτό που πρέπει για να σωθεί η χώρα";), 21ης Ιουλίου (που πάλι μας έσωσε η Ευρώπη), 26ης Οκτωβρίου (όταν ξανα-ματα-σωθήκαμε). Είμαι σίγουρος ότι κάτι βαρύγδουπο θα ανακοινωθεί σήμερα-αύριο, οι αγορές θα κάνουν ότι αναπτερώνονται (καθώς κάποιοι θα στοιχηματίσουν ότι για μερικές ώρες ή μέρες κάποιοι άλλοι θα στοιχηματίσουν πως κάποιοι τρίτοι θα στοιχηματίσουν πως οι αγορές θα ανέβουν - πριν όλοι τους αφεθούν στο αναπόφευκτο της επόμενης πτώσης) και η κατεστημένη δημοσιογραφία μας θα κάνει και πάλι το καθήκον της ανακράζοντας, άλλη μία φορά, με τον ίδιο ενθουσιασμό, το γνωστό "εσωθήκαμεν". Τι θα είναι αυτό το βαρύγδουπο νέο;
Αν έπρεπε να μαντέψω θα έλεγα ότι πρόκειται για το Σενάριο Β΄ στο οποίο είχα αναφερθεί στο περασμένο Δελτίο Κρίσης που θέλει τη χρηματοδότηση της Ιταλίας (και λιγότερο της Ισπανίας) από την ΕΚΤ αλλά μέσω του ΔΝΤ (ώστε να κρατιούνται τα προσχήματα που θέλουν την ευρωζώνη να ξορκίζει την χρήση τυπωμένου από την ΕΚΤ χρήματος για την χρηματοδότηση κράτους-μέλους). Το γεγονός ότι μόλις πριν από λίγο ο (κατ' εμέ) Πρίγκηπας του Σκότους (βλ. το λήμμα που έχω συμπεριλάβει για αυτόν τον κύριο στο "Λεξιλόγιο Κρίσης"), ο Larry Summers, με άρθρο του στους Financial Times καλεί το ΔΝΤ να αναλάβει, σε συνεργασία με την ΕΚΤ, την χρηματοδότηση της Ιταλίας, λέει πολλά.  Όταν ο Summers δημοσιεύει κάτι τέτοιο την ώρα που οι ηγέτες μας διαβουλεύονται κεκλεισμένων των θυρών (και δεδομένης της σχετικής πρόβλεψής μου την περασμένη Παρασκευή εδώ), τολμώ να πω πως οι πιθανότητες να ανακοινώσουν κάτι προς αυτή την κατεύθυνση μεγάλωσαν θεαματικά.
Συμπερασματικά, φαντάζομαι ότι θα ακούσουμε πολλές ανοησίες περί νέων σκληρών πειθαρχικών κανόνων, δήθεν δημοσιονομικής ενοποίησης μέσω συνταγματικών αναθεωρήσεων που θα απαγορεύουν δια ροπάλου έλλειμμα μεγαλύτερο από κάποιο σφικτό όριο (αλήθεια: αν είναι να απαγορεύει το Σύνταγμα τα ελλείμματα γιατί δεν προσθέτουμε και μια απαγόρευση για την φτώχεια, την ανεργία, ακόμα και την τριχόπτωση βρε παιδιά;) κλπ. Επί της ουσίας όμως το μόνο χειροπιαστό μέρος της επικείμενης συμφωνίας θα αφορά περί τα €150 με €200 δισ που θα διατεθούν στην Ιταλο-ισπανία μέσω, και πάλι διμερών, δανείων τα οποία θα "ξεπλυθούν" μέσω ΔΝΤ. [Την περασμένη εβδομάδα στις Βρυξέλλες ακουγόταν πολύ η ιδέα θα διατεθούν στο ΔΝΤ από τις πλεονασματικές χώρες της ευρωζώνης περί τα €150 δισ και άλλα περίπου €50 δισ από χώρες εκτός ευρωζώνης (π.χ. Δανία, Κίνα, Βραζιλία).]
Αρχικά, η ιδέα ήταν αυτά τα χρήματα να μπουν σε ειδικό λογαριασμό του ΔΝΤ για χρήση αποκλειστικά εντός της ευρωζώνης. Όμως, η Γερμανία (και ειδικά η Κεντρική της Τράπεζα, η Bundesbank) διαμαρτυρήθηκε λέγοντας πως έτσι θα φανεί ότι η Γερμανία  χρηματοδοτεί την Ιταλία. Μα, θα πείτε (σωστά), αυτός δεν είναι ο σκοπός; Ναι, αλλά δεν πρέπει να φαίνεται κιόλας! Οπότε, οι ηγέτες μας κλίνουν προς την ιδέα να βάλουν τα χρήματα αυτά στον γενικό κορβανά του ΔΝΤ, υπό την κάλυψη προηγούμενων αποφάσεων την Συνόδου των χωρών μελών του ΔΝΤ περί αύξησης των κεφαλαίων που διαθέτουν στο ΔΝΤ για την καταπολέμηση εστιών της Κρίσης παγκοσμίως (και χωρίς αναφορά στην ευρωζώνη γενικότερα και στην Ιταλία πιο συγκεκριμένα), με την σιωπηλή συμφωνία πως τα χρήματα αυτά θα διατεθούν βεβαίως-βεβαίως (σε συνεργασία με την ΕΚΤ η οποία, κακά τα ψέμματα, θα τα τυπώσει για να τα δώσει, εκ μέρους των πλεονασματικών της ευρωζώνης, στο ΔΝΤ) σε... Ιταλία και Ισπανία.
Το μόνο πρόβλημα με αυτό το μεγαλειώδες πλάνο είναι οι... ΗΠΑ. Βλέπετε, ως το πιο σημαντικό μέλος του ΔΝΤ (ουσιαστικά ο ιδιοκτήτης του), οι ΗΠΑ κανονικά θα πρέπει (σε μια αύξηση των κεφαλαίων που διαθέτει το ΔΝΤ) να συνεισφέρουν και αυτές. Έτσι γίνεται κανονικά: Όταν οι βασικές χώρες που χρηματοδοτούν το ΔΝΤ αυξάνουν την χρηματοδότησή τους προς αυτό, συνεισφέρουν όλες μαζί αναλογικά. Όμως το Ρεπουμπλικανικό Κογκρέσο δεν θα συναινέσει, εν μέσω μάλιστα Προεδρικών εκλογών που παλεύει να κερδίσει αποκαθηλώνοντας τον Obama. Για αυτό τον λόγο την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές (Πέμπτη μετά τα μεσάνυκτα) γίνονται πυρετώδεις διαβουλεύσεις ώστε να επιτραπεί στους ευρωπαίους, εκ μέρους της Washington, να συνεισφέρουν κεφάλαια στο ΔΝΤ (Α) χωρίς οι Αμερικανοί να πρέπει να πληρώσουν κι αυτοί και (Β) χωρίς να μειωθεί το ποσοστό επιρροής των ΗΠΑ στο ΔΝΤ. Δύσκολα θα αποτύχουν να τα βρουν σε κάτι τόσο απλό, ιδίως όταν οι Αμερικανοί δεν κολλάνε στα προσχήματα αν είναι να γίνει η "δουλειά".
Εν κατακλείδι, τίποτα από αυτά που, όπως φαίνεται, θα αποφασιστούν δεν θα ανακόψουν (για περισσότερες από μερικές ημέρες) την πορεία του ευρωσυστήματος προς την διάλυση. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι η διάλυση δεν μπορεί να αποφευχθεί. Όπως οι συχνοί αναγνώστες γνωρίζουν καλά, είμαι από τους αιθεροβάμονες που πιστεύουν ακράδαντα ότι λύσεις απλές και άμεσα εφαρμόσιμες υπάρχουν (αν θέλετε δείτε εδώ τις ομιλίες του Stuart Holland και εμού στην Ευρωβουλή, πριν μερικές μέρες, όπου, άλλη μία φορά, εξηγήσαμε την πρότασή μας). Δυστυχώς, όπως έγραψα πιο πάνω, οι πραγματικές λύσεις συγκρούονται με την λογική της διατήρησης της ισχύος εκείνων που μπορούν να τις εφαρμόσουν. Από μία άποψη, πρόκειται για μία αρχαία τραγωδία προβεβλημένη στη μεγάλη οθόνη της ευρωπαϊκής Ηπείρου, με τους κεντρικούς χαρακτήρες εγκλωβισμένους σε ατραπούς και συμπεριφορές που και ο τελευταίος θεατής γνωρίζει ότι τους οδηγούν στην Πτώση.

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ (ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΕΓΩ, ΚΥΡ ΓΙΩΡΓΟ ΜΟΥ) ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΕΞΑΝΤΛΗΣΕΙ!!!


φωτο: Δανάη Μακρή

ΕΙΜΑΙ ΑΘΕΟΣ, δεν ξέρω από μνημόσυνα…
ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΟΥΛΕΨΕΙ ΠΟΤΕ ΣΤΗ ΒΑΡΥΤΙΝΗ. Ούτε και συγγενείς είχα, στα νταμαρια και τις μπούκες. 
ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΟΥΛΕΨΕΙ ΠΟΤΕ ΣΤΟΝ ΤΟΥΡΙΣΜΟ. Όταν τα αγριεμένα στίφη των τουριστών τρώνε το καλοκαίρι ωμό, κρύβομαι.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ “ΕΘΝΙΚΟΦΡΩΝ” ΟΥΤΕ “ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ”.
Τέτοιες κρυψώνες ούτε αξιώθηκα ούτε καταδέχτηκα, λόγω άκαιρης γέννησης, αν με εννοείς.

ΤΡΙΑ ΠΑΘΗ με κυριέψανε από παιδι, που κάποιος άλλος τα ‘πε σωστά με τούτα τα λόγια: “Τη λαχτάρα μου για αγάπη, την αναζήτηση της γνώσης και την ανυπόφορη θλίψη για τα βάσανα του ανθρώπινου είδους”.


Για όλους τους παραπάνω λόγους…
Τώρα που η Μήλος βρίσκει -επιτέλους!- τους υπερασπιστές της στο Δημοτικό Συμβούλιο και τα Portal, στους αγανακτισμένους και τους νοικοκυραίους, στους επαγγελματίες και τους επιστήμονες
Τρομαγμένος από τις κλαγκές των “ένθεν και ένθεν” άναρθρων άρθρων…
Στην πιο σκοτεινή και ανέγγιχτη γωνιά της ψυχής μου, (“μην έχοντας πού αλλού να θρηνήσω”), είπα να κάνω μνημόσυνο σε όσους, με σαρακοφαγωμένα σπλάχνα, κοιμήθηκαν στα χώματα τούτης της πατρίδας, ελπίζοντας πως κάποτε, τα παιδιά τους, σ’ αυτά τα ίδια χώματα, θα περπατήσουν όρθια.
………………………………
Δεν ξέρω από ψαλμούς και εσπερινούς – μόνο τους 15.
………………………………

Κι έτσι, μετά από πολλές δοκιμές και σκέψεις, άλλαξα γνώμη και κάνω άλλο προσκλητήριο, σίγουρος ότι σ’ “εκείνους”, τους ΛΕΒΕΝΤΕΣ, έτσι θα άρεσε καλύτερα και... πιο πολλους ορθιους θα μαζέψουμε:





Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΠΡΟΚΑΛΕΙΤΕ!!!



Ήσυχα και "μυαλομένα"
επισημαίνουν
με λόγια γεμάτα απόλυτη ειλικρίνια,
αφοπλιστική ηρεμία,
κρυστάλινη διάυγεια,
ότι τη ζωή τους,
την απόθεσαν
(χωρίς περίσκεψιν,
χωρίς λύπην,
χωρίς αιδώ)
σε ξένα χέρια.
Τώρα που αυτά τα χέρια απειλούνται,
άδικα ή δίκαια καμιά δεν έχει σημασία,
ο φόβος ανεβάζει κάθετα την αδρεναλίνη τους...
Και είναι διατεθημένοι να χτυπήσουν τυφλά
και προς κάθε κατεύθυνση
για να σώσουν αυτα τα χέρια...
Οι νοικοκυραίοι.


"Τι είναι ένας επαναστατημένος άνθρωπος;
Ένας άνθρωπος που λέει όχι. Αρνιέται, αλλά δεν παραιτείται: είναι ακόμα κι αυτός που λέει ναι από την πρώτη του κίνηση. Ένας σκλάβος που σ’ όλη του τη  ζωή δεχόταν διαταγές ξαφνικά κρίνει μια εντολή απαράδεκτη. Ποιο είναι το  περιεχόμενο αυτού του “όχι”; Σημαίνει, λόγου χάρη, “η υπόθεση τραβάει μακριά”,  “μέχρι εκεί και μη παρέκει”, “το παρακάνετε” κι ακόμα “υπάρχει ένα όριο που  δεν θα ξεπεράσετε”. Με λίγα λόγια, αυτό το “όχι” επιβεβαιώνει την ύπαρξη ενός  ορίου. Ξαναβρίσκουμε την ίδια ιδέα του ορίου στο αίσθημα του επαναστατημένου  ότι ο άλλος υπερβάλλει, ότι απλώνει τα δικαιώματά του πέρα από κάποια σύνορα,  όπου βρίσκουν αντιμέτωπο ένα άλλο δικαίωμα και περιορίζονται απ’ αυτό... Μαζί  με την αποστροφή για τον παρείσακτο, σε κάθε εξέγερση υπάρχει μια τέλεια,  στιγμιαία εναρμόνιση του ανθρώπου μ’ ένα μέρος του εαυτού του. Αυτόματα λοιπόν  παρεμβαίνει μια κρίση αξίας που τον εκθέτει σε χίλιους κινδύνους. Μέχρι τότε  σώπαινε αφημένος στην απελπισία της παραδοχής μιας κατάστασης, έστω κι αν την  έκρινε άδικη."

Αλμπέρ Καμύ "Ο επαναστατημένος άνθρωπος"

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΧΑΦΙΕΔΕΣ;;;


Η 17 Νοέμβρη πλησιάζει.
Είναι η πιο κοντινή ημερομηνία-αφορμή να εκφραστεί ξανά η κοινωνία.
Στις τελευταίες "καθόδους" η διάδοχη του Συντάγματος κατάσταση δεν έχει αποκτήσει ακόμα πρόσωπο και σχήμα.
Επομένως, αυτό που μέχρι τώρα αναμένεται, είναι να ξαναδούμε τους "είμαι δεκαεξάρης σας γαμώ τα λύκεια" σε κάθετη και βίαιη αντιπαράθεση με τους "νοικοκυραίους αριστερούς" ή "αριστερούς νυκοκοιραίους": Η χαρά του κάθε, ένστολου ή όχι, μπάτσου!!!
Η... αποδέλοιπη αρίστερά είναι ανίκανη μεχρι τώρα να απαντήσει έμπρακτα, πειστικά και -ΚΥΡΙΩΣ!- απενοχοποιημένα σε σχεση με το ΚΚΕ. Διότι δεν έχει ακόμα αφομοιώσει τον πλούτο των νέων φαινομένων. Και ίσως να μην το καταφέρει ποτέ.
Ο Στέλιος Ελληνιάδης, αθεράπευτα ρομαντικός αριστερός ως προς τις προσδοκίες, "βλέπει" και μας προσφέρει ένα εξαιρετικό, κατά τη γνώμη μου, εργαλείο ανάγνωσης των καιρών.

(φωτο απο www.troktiko.eu)

ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΧΑΦΙΕΔΕΣ;
"Όταν το ΕΚΚΕ επιτέθηκε με αυγά στην αμερικάνικη πρεσβεία, το 1975, ΚΚΕ και λοιποί δυσαρεστημένοι, οργίασαν στην προβοκατορολογία, αποκαλώντας, από κοινού με τα ισχυρά καθεστωτικά συγκροτήματα του τύπου, πράκτορες της Ασφάλειες και της ΚΥΠ τους αγωνιστές του ΕΚΚΕ, μεταξύ των οποίων ήταν ο Χρήστος κι ο Ανδρέας Μπίστης, ο Πέτρος Στάγκος, η Άννα Φιλίνη, ο Μήτσος Κουμάνταρος, ο Γιάννης Λεκκός, ο Χρόνης Μπότσογλου, η Άννα Μιχαλιτσιάνου, ο Γιώργος Κοτανίδης και δεκάδες άλλα γνωστά πρόσωπα στο αντιφασιστικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα από τα χρόνια της χούντας.
Η λάσπη δεν ήταν μόνο εξαιτίας της ειρηνικής συνύπαρξης με τον Καραμανλή που είχε νομιμοποιήσει το κόμμα, αλλά και της γραμμής του ΕΚΚΕ με κεντρικό σύνθημα «Ούτε ΗΠΑ ούτε Ρωσία, εθνική ανεξαρτησία» που έθιγε το φιλοσοβιετισμό! 
Με την ίδια λογική είχαν χαρακτηριστεί προβοκάτορες οι πρωταγωνιστές της κατάληψης του Πολυτεχνείου, το 1973, στην Πανσπουδαστική, με αποκορύφωμα την επώνυμη γραπτή κατάδοση του Διονύση Μαυρογένη, στελέχους του φοιτητικού κινήματος στο Φαρμακευτικό, ως πράκτορα της Ασφάλειας.
Τίποτα καινούριο. Μέχρι τότε, πολλοί κομμουνιστές που ήταν εκτός γραμμής ή έπεφταν σε δυσμένεια είχαν εξοντωθεί φυσικά, πολιτικά και κοινωνικά με τη μέθοδο της συκοφαντίας, με το στίγμα του προδότη ή του χαφιέ!
Από τον Βελουχιώτη και τον Πλουμπίδη ως τον Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ, τον Ζαχαριάδη, τον οποίο αποκατέστησαν με τεράστια καθυστέρηση, σαράντα ολόκληρα χρόνια μετά από τον ταπεινωτικό θάνατό του στη Σιβηρία, πολύ μετά τα 16 χρόνια εξορίας και τα εμπόδια που έβαλε το κόμμα για την επιστροφή του στην Ελλάδα, την οποία επίμονα ζητούσε με επιστολές και απεργίες πείνας! 

Η μελανή παράδοση 
Αυτή είναι μία μελανή πλευρά, μιας ιστορίας αγώνων και θυσιών, που φαίνεται ότι έχει αφήσει ισχυρά κατάλοιπα και μεταδίδεται από γενιά σε γενιά. Ήταν εκπληκτική η ευκολία και η άνεση με την οποία εκμεταλλεύτηκαν τα βίαια επεισόδια της 20ης Οκτωβρίου για να συκοφαντήσουν το ΣΥΡΙΖΑ και το κίνημα «Δεν πληρώνω». Λες και η συκοφαντία αποτελεί δευτέρα φύση! Το ότι τα ψιλομάζεψαν μετά τη λάσπη, δεν αλλάζει την ουσία. Ούτε βέβαια, είναι η πρώτη φορά που συκοφαντούν αριστερούς. Και με την ίδια λογική συκοφαντούν τον αντιεξουσιαστικό χώρο και ανένταχτους ακτιβιστές. 
Είναι δε απογοητευτικό ότι αυτή η «παράδοση» συντηρείται και από παράγοντες της ανανεωτικής Αριστεράς, ιδίως από κάποια πρώην στελέχη του ΚΚΕ που μεταπήδησαν όταν βυθιζόταν το πλοίο της Σοβιετικής Ένωσης. Τότε που ορισμένοι (Δαμανάκη, Ανδρουλάκης, Μπίστης κ.ά.), πριν λαλήσει τρις, βρέθηκαν να κατέχουν πόστα στο παρακμάζον ΠΑΣΟΚ, κι άλλοι ανέλαβαν -με υψηλές αμοιβές- διευθυντικές θέσεις στους μηχανισμούς προπαγάνδας των εργολάβων στους οποίους χαρίστηκαν σκανδαλωδώς οι ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές συχνότητες στα χρόνια της οικουμενικής, δηλαδή τα χρόνια που ο Φλωράκης και ο Κύρκος φλέρταραν με τον Μητσοτάκη!
Σημαντικές πτυχές που αν δεν τις ξέρεις, δεν μπορείς να καταλάβεις τις αθεράπευτες παθογένειες του αριστερού κινήματος σήμερα. 

Η Αριστερά ακολουθεί
Ο αντιεξουσιαστικός χώρος είναι ένας πολιτικός χώρος. Κάτι το οποίο πολλοί αριστεροί αρνούνται να αντιληφθούν. Γιατί έτσι σκέφτονταν ανέκαθεν. Οι οπαδοί του Τρότσκι ή του Μάο δεν ήταν πολιτικές οντότητες, αλλά «εχθροί του λαού». Πολύ περισσότερο όσοι εμπνέονται από τον Μπακούνιν, τον Ντουρούτι ή τον Μπούκτσιν! 
Με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, τη μεταστροφή της Κίνας και την αυτοδιάλυση του ευρωκομμουνισμού στην Ιταλία, η Αριστερά έχασε το έδαφος κάτω από τα πόδια της και βρήκε καταφύγιο στις παρωχημένες της αντιλήψεις. Αντί να εμβαθύνει στα ζητήματα, επηρεάζεται από συντηρητικούς ξερόλες που λατρεύουν την εξουσία και φρενάρουν την πρόοδο.
Μέσα στις τελευταίες δεκαετίες, αναπτύσσονται μικρότερης ή μεγαλύτερης εμβέλειας κινήματα που πρωτοστατούν παγκοσμίως στον αγώνα για την ανεξαρτησία, τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη, τα οποία η οργανωμένη Αριστερά παρακολουθεί με απορία και στην καλύτερη περίπτωση τρέχει λαχανιασμένη να τα προλάβει. Τα κινήματα αυτά, ακόμα κι εκείνα που έχουν αριστερές καταβολές και μεγαλύτερη συμμετοχή κομμουνιστών, έχουν δικά τους γνωρίσματα και δεν καθοδηγούνται από κομμουνιστικά κόμματα. Στην Τυνησία και την Αίγυπτο ή τη Συρία, αλλά και στην Ισπανία, την Ιταλία και τη Βρετανία, στο Σιάτλ και τη Νέα Υόρκη, δεν είναι οι κομμουνιστές που μαζικοποίησαν τα κινήματα. Στα κινήματα βάσης στην Αμερική και την Ευρώπη, είναι περισσότερο αισθητή η επιρροή του Τσόμσκι, του Ζιν, της Κλάιν, ακόμα και του ράπερ Immortal Technique, από την επιρροή κάποιων κομμάτων.
Τα κινήματα στη Γερμανία, την Ολλανδία και την Ισλανδία είναι επίσης διαφορετικά. Και ακόμα πιο διαφορετικά στη Βόρεια Ιρλανδία και στη χώρα των Βάσκων. Όπως είναι διαφορετικά τα αντιαποικιακά κινήματα στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και τη Σομαλία. Και ο σοσιαλιστικός άνεμος του Τσάβες που δυνάμωσε τα κινήματα ανεξαρτησίας, δικαιοσύνης και ελπίδας στη Λατινική Αμερική, δεν υπαγορεύθηκε από τα κόμματα. Σχεδόν παντού, τα κομμουνιστικά κόμματα ασθμαίνουν προσπαθώντας να αντιληφθούν τι συμβαίνει και να παίξουν ένα ρόλο εποικοδομητικό.
Στην Ελλάδα, η προοπτική ενός αυτορρυθμιζόμενου μαζικού ρεύματος, που εκφράστηκε προσωρινά στο Σύνταγμα, τρόμαξε τους συντηρητικούς που δεν το έλεγχαν, τόσο το ΚΚΕ όσο και τους ακραίους του αναρχισμού που είτε το αγνόησαν απαξιωτικά είτε συνέβαλαν στη φθορά του.

Πώς διαλύθηκαν τα κόμματα;
Ειδικά σε Ευρώπη και Αμερική, οι ιδέες των εναλλακτικών κινημάτων και του αντιεξουσιαστικού χώρου ασκούν σημαντική επιρροή στην πολιτική και πολιτιστική σκηνή. Πολλά από τα σύγχρονα κινήματα δεν εξαρτιούνται από κόμματα και οργανώσεις και προτάσσουν σαν σημαία τους την πάλη ενάντια σε κάθε μορφής εξουσία, θέση διαμετρικά αντίθετη με τη θέση των κομμουνιστών για ισχυρό κράτος και κεντρική εξουσία. Ενώ μερικές απ’ αυτές τις ιδέες, όπως η άμεση δημοκρατία σε αντιδιαστολή με την αντιπροσωπευτική, υιοθετούνται από ευρύτερα λαϊκά κινήματα και εμφιλοχωρούν στο λεξιλόγιο τμημάτων της Αριστεράς, κόντρα στο συγκεντρωτισμό τύπου ΚΚΕ.
Η αυξανόμενη επιρροή του αντιεξουσιαστικού χώρου στη νεολαία, αλλά και στη διανόηση, αντί να βάλει την παραδοσιακή Αριστερά σε περίσκεψη και να την ανανεώσει, την πολώνει περισσότερο και την οδηγεί στην απολίτικη εκτίμηση ότι οι αντιεξουσιαστές δεν αποτελούν πολιτικό χώρο, παρά ένα κατασκεύασμα της αντίδρασης.
Θα ήταν αστείο να ισχυριστεί κανείς ότι δεν υπάρχουν βαλτοί στον αντιεξουσιαστικό χώρο, όπως είναι αστείο να ισχυριστεί κανείς το ίδιο για τον αριστερό χώρο. Το αμερικάνικο ΚΚ διαλύθηκε όταν διαπιστώθηκε ότι είχε διαβρωθεί από πράκτορες του FBI! Ποιος ξέρει και ποιος μπορεί να ξέρει το βαθμό διείσδυσης των μυστικών υπηρεσιών στα κόμματα!
Αλλά, όποιος έχει γνώση, ξέρει ότι και οι λεγόμενοι «μπαχαλάκηδες», περιθωριακοί, ιδεολόγοι, χούλιγκαν ή τρελαμένοι, παιδιά του λαού είναι και όχι της Ασφάλειας, ακόμα κι όταν στα ξεσπάσματά τους βολεύουν το σύστημα. Όσοι ισχυρίζονται το αντίθετο είναι άσχετοι ή παραπλανούν από σκοπιμότητα.
Πάντως, κατά κανόνα, τα κόμματα και τα κινήματα διαλύονται από εσωτερικούς εκφυλισμούς και λιποταξίες και σπανίως από χαφιέδες και προβοκάτορες. 
Άραγε, από τι έπαθε έμφραγμα το ΚΚΣΕ και διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση; Από κομμουνιστές ηγέτες της γραφειοκρατίας, σαν τον διεφθαρμένο Μπαρίς Γιέλτσιν, και τον μετέπειτα διαφημιστή της Πίτσα Χατ Μιχαήλ Γκορμπατσόφ! Και τα κομμουνιστικά κόμματα της Ανατολικής Ευρώπης από κομμουνιστές υπουργούς προδόθηκαν, σαν αυτούς που εκτέλεσαν τον Τσαουσέσκου και παρέδωσαν τη Ρουμανία στο ΝΑΤΟ!
Όταν έχεις τέτοιους «κομμουνιστές», τι ζημιά να σου κάνουν οι χαφιέδες;

Χωρίς φωνή, με βαριοπούλα
Ορισμένα κόμματα παλιού τύπου έχουν μείνει προσκολλημένα στις χειρότερες παραδόσεις του κομμουνιστικού κινήματος και αδυνατούν να αντιμετωπίσουν πολιτικά τους διαφωνούντες και τους αιρετικούς, ιδιαίτερα όταν αυτοί αποκτούν ερείσματα μέσα στην κοινωνία και οι απόψεις τους βρίσκουν ανταπόκριση. 
Στο παρελθόν, οι αντιφρονούντες στέλνονταν σε στρατόπεδα ή στιγματίζονταν με ρετσινιές. Τώρα, ακούμε σε παραλλαγές το ίδιο μοτίβο.
Όχι πως ο αντιεξουσιαστικός χώρος αποτελείται μόνο από άτομα με συγκροτημένη πολιτική συνείδηση. Ο πολυκερματισμός είναι πλεονέκτημα και μειονέκτημά του ταυτόχρονα. Άτομα και ομάδες, μέσα από τον αντιεξουσιαστικό χώρο, ή από τις παρυφές του, αυτονομούνται και σχηματίζουν συσπειρώσεις καθαρά συγκρουσιακές που στρέφονται κατά παντός, τυφλά.
Η αυτιστική λογική της σύγκρουσης με την αστυνομία, η καταστροφή κάθε τι που συμβολίζει την υπαρκτή κοινωνία, η καταφυγή στην ένοπλη πάλη ως αυτοσκοπός και ο άκριτος αντικομμουνισμός ενυπάρχουν σε άτομα και ομάδες του αντιεξουσιαστικού χώρου. Και με βάση αυτές τις μηδενιστικές αντιλήψεις συσπειρώνονται χούλιγκαν που βλέπουν ολόκληρη την κοινωνία με μίσος και αποστροφή. Δεν έχουν γλώσσα, δεν έχουν φωνή, δεν θέλουν σύγκλιση, δεν περιμένουν τίποτα. Είναι ή αισθάνονται απόβλητοι και εκφράζονται με πέτρες και βαριοπούλες. Κι αυτοί αυτοαποκαλούνται αναρχικοί, και κατά μία έννοια είναι, αλλά δεν καθορίζουν τον αντιεξουσιαστικό χώρο, παρά μόνο, κάτω από ορισμένες συνθήκες, τον καπελώνουν με την πρακτική τους.
Ας σημειωθεί ότι η Αντιεξουσιαστική Κίνηση (ΑΚ), που εκδίδει τη Βαβυλωνία, στην πρώτη διαδήλωση μετά την τραγωδία της Μαρφίν, μπροστά στην καμένη τράπεζα, στην Πανεπιστημίου, ξεκαθάρισε τη θέση της φωνάζοντας δυνατά και πολλές φορές το σύνθημα «Καμιά δικαιολογία, καμία ανοχή, είναι και δικοί μας ετούτοι οι νεκροί!».

Σεμινάρια για βιολογικό κρασί και μουσταλευριά, στο Βοτανικό!
Στην Ελλάδα, από τη δεκαετία του ’70, την εποχή των σιτουασιονιστών, της Διεθνούς Βιβλιοθήκης, του Κωνσταντινίδη και του Μπαλή, ο αντιεξουσιαστικός χώρος έχει αναπτυχθεί εντυπωσιακά, αλλά, στο εσωτερικό του, ένα χάσμα χωρίζει την ΑΚ από τους Πυρήνες της Φωτιάς. Όπως και στην Αριστερά, ανάμεσα στη Δημοκρατική Αριστερά που φλερτάρει με τη σοσιαλδημοκρατία και την ΟΑΚΚΕ που θεωρεί τους πάντες πράκτορες και υποτελείς του ρωσικού ιμπεριαλισμού!!!
Εδώ και χρόνια, οι αντιεξουσιαστές κάνουν πράγματα που η Αριστερά τα βλέπει από απόσταση με ανομολόγητο θαυμασμό. Κατ’ αρχήν, χωρίς λεφτά, εθελοντικά, δημιούργησαν δεκάδες χώρους συνεύρεσης σε όλη την Ελλάδα! Με καταλήψεις και αλλαγές χρήσης, μετατρέπουν εγκαταλειμμένους δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους, σε εστίες πολιτικής, πολιτιστικής και κοινωνικής δράσης. Πολύχρονες καταλήψεις από ομάδες που μπορεί να μην έχουν και καμία επικοινωνία μεταξύ τους, σε όλη τη χώρα. Η Βίλα Αμαλία στην πλατεία Βικτωρίας (πάνω από είκοσι χρόνια), το Νοσότρος στα Εξάρχεια, ο Βοτανικός Κήπος στην Πετρούπολη (με παραγωγή αγροτικών προϊόντων), το Πάρκο στη Ναυαρίνου (πρώην πάρκινγκ), το Πάρκο Κύπρου και Πατησίων (κόντρα στο πάρκινγκ), η Κοκκινοσκουφίτσα στο Αγρίνιο (που μάλλον την έφαγε ο λύκος), η κολεκτίβα «Επιβίωση» σε νοσοκομείο στη Θεσσαλονίκη, στη Λαμπηδόνα που μόλις ξεκίνησε, στο Βύρωνα (πρώην αναψυκτήριο) κ.λπ. Ομιλίες, σεμινάρια, εκθέσεις, μαγειρική, ομάδες χορού και θεάτρου, εικαστικά, συναυλίες, φεστιβάλ, όπως το πολύ πετυχημένο ετήσιο Β-Φεστ με τη συμμετοχή σπουδαίων διανοουμένων απ’ όλο τον κόσμο, βιολογικές καλλιέργειες, κοινοπραξίες εργαζομένων, συνεταιριστικά δίκτυα ανταλλαγής προϊόντων κ.λπ. συνθέτουν μια αξιοθαύμαστη προσπάθεια που ξεπερνάει τα εσκαμμένα της Αριστεράς.
Οι νεαροί αντιεξουσιαστές ασχολούνται με τον πολιτισμό με πιο πρωτότυπο και σύγχρονο τρόπο από την παλιομοδίτικη Αριστερά, έχοντας αναπτύξει οικείες μορφές έκφρασης, όπως είναι το γκράφιτι και το χιπ χοπ. Και σε πολλές γειτονιές έχουν πάρει πάνω τους την καθημερινή πάλη κόντρα στο φασισμό και το ρατσισμό.
Πού είναι το ΚΚΕ στην πλατεία Βικτωρίας, που χωρίς τη Βίλα Αμαλία θα είχε γίνει άντρο της Χρυσής Αυγής, σαν τον Άγιο Παντελεήμονα;

Α+Α
Η εικόνα που δημιουργείται από την παραδοσιακή Αριστερά και τα καθεστωτικά ΜΜΕ για τον αντιεξουσιαστικό χώρο, εξυπηρετεί τις ανάγκες τους.
Απ’ την άλλη, τα τελευταία χρόνια, πολλοί αριστεροί και ορισμένοι φορείς της Αριστεράς με πιο ανοιχτούς ορίζοντες, δέχονται επιρροές από τον αντιεξουσιαστικό χώρο και συνεργάζονται σε πολλά εγχειρήματα, άλλοτε με επιτυχία όπως στο Βοτανικό Κήπο κι άλλοτε με αποτυχία όπως στο Πάρκο της Κύπρου και Πατησίων. Αλλά και πολλοί αντιεξουσιαστές βρίσκουν όλο και περισσότερα κοινά σημεία επαφής με την εναλλακτική Αριστερά, χαλαρώνοντας και το δικό τους δογματισμό. Η αντίθεση στο ρατσισμό και το φασισμό και το ενδιαφέρον για τα κοινωνικά προβλήματα φέρνουν πιο κοντά αριστερούς και αντιεξουσιαστές. Ήδη, ένας διάλογος δημιουργικός βρίσκεται σε εξέλιξη. 
Πολλοί νέοι έχουν ταυτίσει την Αριστερά με τα εκφυλιστικά φαινόμενα που οδήγησαν τη Σοβιετική Ένωση στην ολοκληρωτική κατάρρευση και γι’ αυτό αντιμετωπίζουν με μεγάλη καχυποψία τους αριστερούς και τα κόμματά τους, που δεν πήραν ξεκάθαρη θέση και δεν εξήγησαν με ειλικρίνεια και σαφήνεια τι συνέβη και γιατί. Με ηγεσίες που εκθείαζαν με φανατισμό τα εκφυλισμένα κόμματα του ανατολικού μπλοκ και άφησαν τεράστια θέματα πολιτικής και ηθικής τάξης αναπάντητα και άθικτα χωρίς να απολογηθούν ποτέ γι’ αυτό. Αλλά ακόμα περισσότεροι νέοι απωθούνται από μία Αριστερά χωρίς έμπνευση, κουρασμένη και συμβατική. Κι αυτή η γενικευμένη αίσθηση στους νέους αδικεί το κομμάτι της Αριστεράς που δεν ενσωματώθηκε στο σύστημα, αλλά δεν μπορεί και να κάνει το άλμα προς τα μπρος.
Πολλοί νέοι πολιτικοποιημένοι και δραστήριοι δεν έχουν εμπιστοσύνη στην Αριστερά. Γιατί αντιλαμβάνονται ότι αυτοί που υποδύονται τους κομμουνιστές προσπαθούν να μεταφέρουν στο μέλλον τα χειρότερα πρότυπα του παρελθόντος δίνοντας ανάλογα δείγματα στο παρόν.
Γιατί, λοιπόν, ένας νέος με μυαλό να πιστέψει αυτούς που κατέστρεψαν το ιδεώδες του κομμουνισμού και τώρα ζητάνε και τα ρέστα;!
Υπάρχει μεγάλος πολιτικός προβληματισμός στους νέους ακτιβιστές εκτός κομμάτων, ενώ η καθεστηκυία τάση είναι να αντιμετωπιστούν απολίτικα, νομικίστικα ή τραμπούκικα. 
Η συντηρητική Αριστερά προσπάθησε να εκμεταλλευτεί τα επεισόδια στο Σύνταγμα όχι για να λύσει προβλήματα, αλλά για να δυσφημίσει και να απαξιώσει όλο τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Ο οποίος αναπτύσσεται ερήμην της, ενισχυμένος από σύγχρονα ρεύματα σκέψης που διαμορφώνονται και κυκλοφορούν στις ομάδες, τα κινήματα, τα πανεπιστήμια, το διαδίκτυο, τα στέκια κ.λπ. Η συντηρητική Αριστερά δεν θέλει να αναγνωριστεί η πολιτική οντότητα του αντιεξουσιαστικού χώρου. Δεν θέλει να αντιπαρατεθεί πολιτικά μαζί του. Νομίζει ότι με την ταμπέλα προβοκάτορας, χαφιές ή αναρχοφασίστας, θα ξεμπερδέψει με το χώρο. Είναι πολύ εξασθενημένη ιδεολογικά και πολύ γραφειοκρατική για να μπει σε διαδικασία πολιτικής και ιδεολογικής πάλης με τους αντιεξουσιαστές που έχουν δυναμική, όρεξη και επιχειρήματα, και τώρα πια, και κόσμο, ενώ η επιρροή των ιδεών τους είναι πολύ ευρύτερη της αριθμητικής τους παρουσίας.

Γέφυρες επικοινωνίας
Πρώτα-πρώτα, η Αριστερά οφείλει πάση θυσία να απαλλαγεί από τα κατάλοιπα αυτής της αρνητικής παράδοσης, που δεν διαμορφώθηκε μόνο σε συνθήκες πολέμου, αν αυτό αποτελεί ελαφρυντικό, αλλά και σε συνθήκες απόλυτης κυριαρχίας των αυτοαποκαλούμενων κομμουνιστών στις χώρες του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού. 
Απ’ την άλλη, ο αντιεξουσιαστικός χώρος συνειδητοποιεί ότι πρέπει να ρυθμίσει τα του οίκου του, με αυτογνωσία και πολιτική ωρίμαση, για να μην αυτοκαταστρέφει τις προσπάθειές του. Ίσως τα συμπεράσματα από τα ξεσπάσματα αντιπαραγωγικής βίας να επισπεύδουν αυτές τις διεργασίες στο εσωτερικό του.
Διάλογος. Η πόλωση μπλοκάρει την πολιτική σκέψη και καλλιεργεί τη σύγχυση και τη σύγκρουση. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο διάλογος είναι εύκολος ιδιαίτερα σε εποχή μεγάλης κρίσης, που ο κοινωνικός αποκλεισμός εκφράζεται πολλές φορές τυφλά, όπως στο Παρίσι και το Λονδίνο πρόσφατα, μέσα από τα παιδιά των οικογενειών που πλήττονται όχι μόνο οικονομικά, αλλά και κοινωνικά, πολιτισμικά και ηθικά. Εξ ου και η συμμετοχή παιδιών από εύπορες οικογένειες.
Πολλοί νέοι που υφίστανται τις συνέπειες των ανισοτήτων, με άδειες τσέπες και έντονη αβεβαιότητα, αντιδρούν επιθετικά έως πολύ επιθετικά στην απαξίωση που επιφυλάσσει η συντηρητική Αριστερά σε κάθε έναν που δεν μπαίνει στο μαντρί της, και αρνούνται οποιαδήποτε επαφή απαιτώντας σεβασμό στην ανεξαρτησία τους.
Πειθώ. Αν η Αριστερά δεν έχει πειστικά επιχειρήματα στη συνομιλία της με τους αντιεξουσιαστές, πώς θα πείσει όλη την υπόλοιπη και πιο απολίτικη και ενταγμένη στο σύστημα κοινωνία; Τους αγρότες, τους μικροεπιχειρηματίες και τους εμπόρους; Θα αρκεστεί στον προσεταιρισμό των μικροαστών με χάδια και κολακείες για να την ψηφίζουν χωρίς να αλλάζουν συντηρητικές νοοτροπίες και αντιλήψεις, που αλλοιώνουν τα αριστερά κινήματα με τη συμμετοχή τους;
Συνεννόηση και συνεργασία με τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Η συρρίκνωση του «σπάστα όλα» και του «πάρτα όλα» μπορεί να γίνει εκ των έσω. Και σ’ αυτό δεν βοηθάει η απολίτικη μικροσυμφεροντολογική απαξίωση όλου του χώρου. Η Αριστερά θα βρίσκει συνεχώς μπροστά της το χώρο, κι όχι πάντα από πλεονεκτική θέση. Εξάλλου, πώς μπορεί κανείς να αποκλείει εξ ορισμού από τις συμμαχίες του ένα τόσο δυναμικό κομμάτι της νεολαίας;
Επειδή καμία «σχέση» δεν χτίζεται εύκολα, χρειάζεται επιμονή και χρόνος. 
Και ο χαφιεδισμός, σε εποχές νομιμότητας, δεν αντιμετωπίζεται με κατάρες, αλλά με μεγαλύτερη διαφάνεια, συντροφικότητα, μαζικότητα, δοκιμασία στην πράξη και εσωτερική δημοκρατία. Ο μυστικισμός και ο συγκεντρωτισμός προστατεύουν καλύτερα τους χαφιέδες, οι οποίοι δεν είναι ηλίθιοι για να πετάνε πέτρες και μετά να πίνουν καφέ με τα ΜΑΤ.

Το ΚΚΕ εκτρέπεται
Το ΚΚΕ δηλώνει κατηγορηματικά ότι δεν θέλει να κάνει διάλογο. Με κανέναν. Αριστερό ή αναρχικό. Για λόγους «καθαρότητας» αποκλείει τους πάντες που δεν αναγνωρίζουν την ηγεμονία του. Και για να το δικαιολογήσει αυτό, χρησιμοποιεί θεμιτά και αθέμιτα μέσα. Έτσι, δαιμονοποιεί τους αντιεξουσιαστές, αλλά και όλη την υπόλοιπη Αριστερά. Και με αυτή τη γραμμή διαπαιδαγωγεί τα μέλη και τους οπαδούς του. Να αντιμετωπίζουν εχθρικά και κλειστοφοβικά κάθε άλλον από οποιονδήποτε χώρο κι αν προέρχεται. Πρακτικά, αυτή η διασπαστική θέση εξωθεί και στριμώχνει το ΚΚΕ σε ένα διαρκή και σκληρό πόλεμο μέσα στο ίδιο το κίνημα. Έτσι, αναπόφευκτα, ακολουθώντας το δρόμο της απόρριψης και αντιπαράθεσης, θα στρατιωτικοποιεί όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του καλλιεργώντας και τις αντίστοιχες μιλιταριστικές νοοτροπίες και ιδεολογίες, στη λογική ενός διαρκούς εμφυλίου. Θα πρέπει δε, συνεχώς, να αναβαθμίζει τις ομάδες «περιφρούρησης» και τα όπλα τους, αφού οι αντίπαλοί του δεν θα κάθονται παθητικά να τρώνε ξύλο. Ήδη, δεκάδες Κνίτες φόρεσαν κράνη και εξοπλίστηκαν με θανατηφόρα ρόπαλα, σαν αυτά του μπέιζμπολ, με τα οποία έσπασαν χέρια και κεφάλια. Επίσης, συμμετείχαν στον πετροπόλεμο, αδιαφορώντας, όπως και η άλλη πλευρά, αν θα σκοτώσουν κάποιον με τα μάρμαρα που εκτόξευαν. Αλλά αυτή η μορφή οργάνωσης και δράσης δεν έχει ούτε προβλέψιμο τέλος, ούτε ελεγχόμενα όρια.
Αν είχε σκοτωθεί ένας νεαρός αντιεξουσιαστής από τα συμπαγή παλούκια ή από τα μάρμαρα που πετούσαν πίσω οι άνθρωποι του ΚΚΕ, θα ήταν λιγότερο νεκρός από ένα νεκρό του ΠΑΜΕ; Και μια τέτοια δολοφονία θα αποτελούσε νόμιμη άμυνα και θα ήταν πολιτικά ορθή;
Υπάρχει συνετός άνθρωπος που θεωρεί ότι η παραπέρα πόλωση και αντιπαράθεση με τους όρους που διεξάγεται σήμερα, και με την αναμενόμενη χειροτέρευση που θα επιφέρει κάθε αναβάθμιση της βίας από τη μία ή την άλλη πλευρά, θα λύσει το πρόβλημα; 
Μήπως η στρατιωτικοποίηση για εσωτερική χρήση ανοίγει πολύ σκοτεινές ατραπούς στη νοοτροπία και την ιδεολογία της Αριστεράς;
Μήπως ο τρόπος που διάλεξε, ή παρασύρθηκε, το ΚΚΕ για να αντιμετωπίσει και να τιμωρήσει τους αντιεξουσιαστές που του χαλάνε την ευταξία, διευρύνει έναν εξαιρετικά επικίνδυνο δρόμο βίας και αίματος; Και τελικά, μήπως το ΚΚΕ αυτοπαγιδεύεται προκειμένου να επιτηρεί όλο και πιο αυστηρά την επικράτειά του;"
Στέλιος Ελληνιάδης
Εφημερίδα "Δρόμος της αριστεράς" 31-10-2011 τεύχος 87

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΕΑ ΓΟΥΙΝΕΑ!!!



http://neaguinea.org
"Η “Νέα Γουινέα” είναι μια προσπάθεια που ξεκίνησε το Σεπτέμβριο του 2009, θέτοντας ως βασικό στόχο την επανάκτηση του ελέγχου πάνω στα απαραίτητα για την διαβίωση, και την αυτοδιαχείριση των βασικών μας αναγκών (σε τροφή, ενέργεια, υγεία, ένδυση κτλ…), αλλά και τη διάχυση της απαραίτητης γνώσης ώστε το εγχείρημα να καταφέρει να αναπαραχθεί όπου και όπως χρειάζεται.
Σαν βασικός στόχος τίθεται η αναζήτηση, η οικειοποίηση και η ανάπτυξη της απαραίτητης τεχνογνωσίας, με σκοπό την αυτάρκεια στις καθημερινές ανάγκες των ατόμων που συμμετέχουν, στο επίπεδο που αυτό είναι εφικτό στην πόλη της Αθήνας. Με αυτό τον στόχο προσπαθούμε να αποδεσμευτούμε από την εξάρτησή μας από το κυρίαρχο σύστημα παραγωγής, συμβάλλοντας στην δημιουργία αλληλέγγυων εναλλακτικών δομών και παράλληλα να αντισταθούμε στην εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας, δημιουργώντας εναλλακτικές, οικονομικά βιώσιμες και κοινωνικά δίκαιες διαδικασίες."

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

ΕΤΣΙ ΓΟΥΣΤΑΡΩ...

Έτσι γουστάρω.
Όσο λίγο κι αν ειναι να κρατήσει, τώρα...
..................................................

Να 'ρχόματε απ' το φως...


και περνώντας...


να μη μας χωράει
το οπτικό τους πεδίο
να μη συγχρονιζεται το μάτι τους
στη συχνότητα της πτήσης μας.
Έτσι γουστάρω.

http://www.mileikanea.gr/eidiseis/epikairotita/1640-omilos-filon-vounou-thalassas-proteraiothta-ygeia-mhlion-perivallon