Κυριακή 22 Μαΐου 2011

ΚΑΤΙ ΤΟ ΩΡΑΙΟΝ...



Το Δημοτικό Συμβούλιο (λένε τα Μηλέικα Νέα) έκανε ομόφωνα αποδεκτή πρόταση του γλύπτη κ.Ηλία Σαρακασίδη* να τοποθετήσει ο τελευταίος στον Αδάμαντα ακριβές μαρμάρινο αντίγραφο της Αφροδίτης και άλλο δε μένει από το να βρεθεί ο κατάλληλος "έχων" για την υλοποίηση του "έργου".
Να το κάνουν, δε θα βρουν αντίσταση από κανένα μας!
Όλα πρέπει να φτάσουν στον πάτο και στο μη παρέκει, για να βρει χώρο να επιστρέψει η κοινή λογική και άλλα πολλά...
Μόνο που ετούτο το πηγάδι μοιάζει... άπατο!
ΟΜΟΦΩΝΑ ΑΠΑΤΟ!!!


*Φυσικά και δεν γνωρίζω τον κ. Σαρακασίδη, φυσικά και είναι προφανές (ελπίζω) ότι τα παραπάνω δεν αφορούν τον κ. Σαρακασίδη.



Βασίλειος Τσελέντης:  Σκέψεις για το άγαλμα της «Σύγχρονης Αφροδίτης» στον Αδάμαντα.


Διαβάζοντας το δημοσίευμα των «Μηλέϊκων Νέων» σχετικά με την κατασκευή και τοποθέτηση από γλύπτη του αγάλματος της Αφροδίτης της Μήλου στον Αδάμαντα (http://www.mileikanea.gr/eidiseis/epikairotita/1008-antigrafo-afroditis-milou-adamas), ο αναγνώστης μας και καθηγητής του Πανεπιστημίου Πειραιά Βασίλης Τσελέντης αναλύει τις σκέψεις του για την ιδέα αυτή.
«Πρώτα απ’ όλα δεν είμαι σχετικός με τα θέματα της τέχνης και της γλυπτικής ούτε και της κλασσικής αρχαιότητας (χημικός είμαι !!). Δεύτερον, με αυτά που θέλω να πω εδώ, δεν αμφισβητώ ούτε την προσφορά ούτε την καλλιτεχνική αξία του κου Ηλία Σαρακασίδη για την κατασκευή και τοποθέτηση μαρμάρινου αντιγράφου της Αφροδίτης της Μήλου στο λιμάνι του Αδάμαντα. Επίσης, σέβομαι την ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Μήλου, να αποδεχτεί την προσφορά του γλύπτη.
Οι σκέψεις πηγάζουν από δύο πόλους:
α) ποιά είναι η πολιτιστική αξία ενός έργου που απεικονίζει τον κλασσικό κόσμο μέσω ενός πιστού αντιγράφου αρχαίου αγάλματος, σε σχέση με αυτήν που πηγάζει από μια «βουτιά» στα βαθιά της πολιτιστικής μας παράδοσης και ανακαλεί στη μνήμη κάτι από τον κλασσικό κόσμο μέσα από τις πολλές και σύγχρονες οπτικές γωνίες της σύγχρονης πραγματικότητας.
β) τα θετικά αποτελέσματα στην κοινωνία που μπορεί να έχει μια διαδικασία ανάδειξης ενός γλυπτού (και του καλλιτέχνη του), το οποίο θα συνδυάσει τη «γνώση» του παρελθόντος με τις σημερινές ανησυχίες, αξίες και καλλιτεχνικά ρεύματα.
Σε σχέση με το α.
Είναι φανερό ότι η επιλογή της «αντιγραφής» είναι ασφαλής, καθώς η δοκιμασμένη αισθητική του παρελθόντος φαίνεται να υπερισχύει της σημερινής πολύπλοκης και συχνά αντιφατικής αισθητικής που προτείνει η σύγχρονη εποχής. Δεν είναι όμως κρίμα να μην βιώνουμε τις μοναδικές ιδέες και ανεπανάληπτες μορφές της αρχαίας τέχνης και μέσα από τη σύγχρονη ελληνική και-γιατί όχι;- παγκόσμια παράδοση; Δεν είναι χρέος μας να «δούμε» το σύγχρονο κόσμο έτσι όπως τον «είδαν» και οι αρχαίοι Έλληνες και να διακινδυνεύσουμε μια πρόταση, η οποία μετά από αρκετά χρόνια ίσως χαρακτηριστεί «κλασσική», όπως και η Αφροδίτη της Μήλου σήμερα ; Εδώ είναι η πρόκληση: με ποια οπτική της σημερινής πραγματικότητας θα αποτυπώσουμε (και δεν θα αντιγράψουμε) το νόημα της Αφροδίτης της Μήλου σε ένα γλυπτό ; Ποια θα είναι η πιο αυθεντική και πιο ολοκληρωμένη προσέγγιση ; Είναι όλες οι  οπτικές της σύγχρονης πραγματικότητας αυθεντικές και ισοδύναμες; Σε αυτά και σε πολλά άλλα ερωτήματα θα μπορούσαν να κληθούν να απαντήσουν γλύπτες από την Ελλάδα και το εξωτερικό, που θα ανταποκριθούν σε μια ενδεχόμενη πρόκληση για συμμετοχή σε διεθνή διαγωνισμό, που μπορεί να ονομασθεί «η Σύγχρονη Αφροδίτη».
Και αυτό μας οδηγεί στο β.
Ποιος θα είναι αυτός που θα αποφασίσει ποια πρόταση (γλυπτό) ανταποκρίνεται και εκφράζει τα παραπάνω; Προτείνω να είναι η τοπική κοινωνία σε συνδυασμό με καλλιτέχνες διεθνούς αναγνώρισης, οι οποίοι θα προσφερθούν να συμμετέχουν σε μια διαδικασία συζητήσεων, παρουσιάσεων των προτάσεων με happening και άλλες εκδηλώσεις. Φανταστείτε μια διαδικασία με παράλληλες εκδηλώσεις, συζητήσεις, συμμετοχικές  «ψηφοφορίες», κ.ά., η οποία θα ξεπεράσει τα στενά σύνορα της Μήλου και της Ελλάδας, όπου θα συμμετέχουν πολλοί και διαφορετικοί άνθρωποι αναδεικνύοντας την ομορφιά της διαφορετικότητας και του πολιτισμικού πλούτου. Για να μην φτάσω στο σημείο να προβλέψω ότι αυτό μπορεί να απογειωθεί και να είναι η απαρχή ετήσιων πολιτιστικών εκδηλώσεων με τίτλο π.χ.  «ΑΦΡΟΔΙΤΕΙΑ ΜΗΛΟΥ» (!!)   
Και ποιος θα είναι στο επίκεντρο αυτής της νέας αναζήτησης, αυτής της στροφής στον πολιτισμό και στην τέχνη ; ΠΡΟΦΑΝΩΣ Η ΜΗΛΟΣ !!! όπως άλλωστε ήταν και δύο χιλιάδες χρόνια πριν.
ΠΡΟΤΑΣΗ : Να προταθεί στο Δήμο να οργανώσει διεθνή διαγωνισμό γλυπτού με θέμα «Η Σύγχρονη Αφροδίτη». Το έργο που θα επιλεγεί να τοποθετηθεί δίπλα στο πιστό μαρμάρινο αντίγραφο της Αφροδίτης (του κου Ηλία Σαρακασίδη) στον Αδάμαντα της Μήλου. Η διαδικασία αυτή να αποτελέσει την απαρχή ετήσιων πολιτιστικών εκδηλώσεων με τίτλο «ΑΦΡΟΔΙΤΕΙΑ ΜΗΛΟΥ» ή «Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΤΗΣ ΜΗΛΟΥ» ή  κάτι άλλο που θα προταθεί.» Απο "Μηλέικα Νέα http://www.mileikanea.gr/eidiseis/epikairotita/1028-tselentis-afroditi-milou)

3 σχόλια:

σημειώσεις εκ βαθέων είπε...

Πόσο ακριβές μπορεί να είναι ένα αντίγραφο ? Και μήπως δημιουργήσει τελικά αρνητικότερα σχόλια από τα προσδοκόμενα οφέλη ? Προσωπικά έχω αντίρρηση και για το γύψινο αντίγραφο εντός του μουσείου. Θα προτιμούσα μία αφίσα από το μουσείο του Λούβρου ή μία ιντερνετική σύνδεση με webcam υψηλής ποιότητας με το Λούβρο. Και τέλος-τέλος και το αληθινό αν είχαμε θα ήταν ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΕΡΔΕΜΑ που θα το βάζαμε μπας και του στερούσαμε την αξία του έτσι που θα χανόταν στο αλαλούμ της αισθητικής τριγύρω.

Ανώνυμος είπε...

Αντι να βγαζει αυτες τις αποφασεις το ΔΣ του Δημου Μηλου,πιο καλα θα ηταν να εκανε ενεργειες,στο να καθαρισει ,η περιοχη που βρεθηκε το αγαλμα της αφροδιτης
ανταρτης

ΤΑ21ΜΗΛΟΥ είπε...

Αυτό που σίγουρα κρατάει κανείς από τίς σκέψεις του κ. Τσελέντη είναι η ευγενική του προσπάθεια να υποδείξει την αξία της δημιουργικής ανάκτησης του παρελθόντος, για εμάς τους ίδιους κατ' αρχάς. Γιατί μόνο τότε αποκτά σημασία και ενδιαφέρον και για τους "άλλους". ΄Κινείται δηλαδη προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη του Δημοτικού Συμβουλίου που "αξιοποιεί" το άγαλμα όπως τα τουριστικά μας μαγαζιά στις βιτρίνες τους, παρέα με τα τσολιαδάκια... αλλά σε μεγαλύτερη κλίμακα. Ξαναδιαβάζω το δικό μου, χθεσινό, σχόλιο επί του θέματος και καταγράφω τη διαφορά αισιοδοξίας που με χωρίζει από τον κ. Τσελέντη. Και ζηλεύω...