Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

ΜΗΛΟΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΛΑΙΣ;...

- Μήλος, γιατι δεν κλαις;
- Πού καιρός... κλαιει ο Nick Cave για μενα, για μας...

Τwo lightning bolts were delivered to my room
They were gifts from Zeus
I rock the bolts in a basinet of pine
People ask me how I am
I say I am all right
I'm fine!
I push the lightning bolt in a pram
Till the sun goes down & it gets dark
The girls from Jubilee Street hang out their windows
And they wave & ask me how I am tonight
I say I am good
I'm all right!
In Athens all the youths are crying from the gas
I am by the hotel room working on a tan
People come up and ask me who I am
I say if you don't know
Don't ask
Zeus laughs but it's the gas
He asks me how I am
I say Zeus don't ask
My lightning bolts are jolts of joy
They are joy boys from Zeus
I fed them porridge in their booster seats of knowledge
And in the cradle of democracy the pigeons are wearing gas masks
My lightning bolts play in the elevators
They slide down the hotel banister
And Zeus throws a gas canister
And it spins around the pool
As pigeons wearing respirators
Steal the lightning bolts
Zeus wants them back
O my bolts of joy
O my darling little boys
They are lost to us
And people
They are never coming back
At night I watch them sleep
And cry years of tears
And it's not the gas
People ask me how we are
We are I say mostly lost

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013

ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΕΙ ΤΟ ΔΝΤ?



Του Γιανη Βαρουφάκη
Πηγη: protagon

Σήμερα θα σας απευθυνθώ περισσότερο ως ‘ρεπόρτερ’ και λιγότερο ως σχολιαστής. Ελπίζω ότι, στο πλαίσιο της συζήτησης που έχει φουντώσει σε σχέση με τους δημοσιονομικούς πολλαπλασιαστές και την «λανθασμένη» εκτίμησή τους από το ΔΝΤ (μια συζήτηση που εδώ στο protagon την ξεκινήσαμε πολύ πριν, π.χ. εδώ http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=19868 αυτά που έχω να σας μεταφέρω θα φανούν χρήσιμα τόσο σε εκείνους που τείνουν να συμφωνούν με τις θέσεις μου ως προς το τι πρέπει να κάνουμε ως Ελλάδα όσο και στους πολλούς επικριτές των προτάσεών μου. Έτσι τουλάχιστον ελπίζω.
Στις 7 και 8 Φεβρουαρίου έτυχε να συμμετάσχω σε νομικό συνέδριο που διοργάνωσε το περιοδικό Texas International Law Journal στο Austin, απ’ όπου σας γράφω. Το κεντρικό θέμα του συνεδρίου ήταν «Το Κράτος και οι Τράπεζες» και μέρος του αφιερώθηκε στην Κρίση της Ευρωζώνης με έμφαση στην τραπεζική κρίση και στα νομικά ζητήματα που θα προκύψουν στην πορεία μιας διαδικασίας ενοποίησης των τραπεζικών συστημάτων της Ευρωζώνης (Banking Union) – μιας διαδικασίας την οποία, υποτίθεται, ότι έχουν βάλει μπροστά οι ευρωπαίοι ηγέτες μας. Σε αυτό το πλαίσιο, οι διοργανωτές με προσκάλεσαν να μιλήσω στους συνέδρους (καθηγητές και διδακτορικούς φοιτητές νομικών σχολών) με θέμα, τί άλλο, την Τραπεζική Ενοποίηση της Ευρωζώνης (μια ενοποίηση που, με τον συνεργάτη μου Stuart Holland, πρεσβεύουμε ως αναγκαία για την επίλυση της Κρίσης από το 2010/1 – πχ. Δείτε εδώ http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=5718
Πριν με κατηγορήσετε ότι τα λέω όλα αυτά για να σας πω πόσο «όμορφα» τα είπα και πόσο «σπουδαίος» είμαι, επιτρέψτε μου να σας καταθέσω τον λόγο που θεωρώ ότι σας ενδιαφέρει αυτή η ιστορία – και ο οποίος ελάχιστη σχέση έχει με το τι είπα σε εκείνη την ομιλία. Αυτό που έχει σημασία είναι πως αντέδρασε ένα μέλος του ακροατηρίου, και τι είπε απαντώντας στα δικά μου λεγόμενα. Το όνομά του δεν θα σας το πω (καθώς έχω δεσμευτεί ότι δεν θα το κάνω). Αυτό που μπορώ να σας πω είναι ότι πρόκειται για υψηλά ιστάμενο στέλεχος του ΔΝΤ.
Για να έχει νόημα η παρουσίαση της στάσης του εν λόγω κυρίου, πρέπει να με ανεχθείτε για λίγο, να ανεχθείτε μια περίληψη της τοποθέτησής μου – καθώς η δική του τοποθέτηση βγάζει νόημα μόνο στο πλαίσιο αυτό. Επί της ουσίας, αφού κατέθεσα την ερμηνεία μου για το πώς προέκυψε η Κρίση του Ευρώ, προχώρησα σε τρεις προβλέψεις:
- Καμία πρόοδος προς μία πραγματική τραπεζική ενοποίηση, που να βοηθά στην καταπολέμιση της Κρίσης, δεν πρόκειται να επιτευχθεί.
- Το πρόγραμμα ΟΜΤ που ανακοίνωσε ο Πρόεδρος της ΕΚΤ κ. Draghi τον Σεπτέμβρη, και το οποίο βοήθησε να πέσουν τα spreads σε όλη την Ευρωζώνη, κάτω από την «επιφάνεια» των φαινομένων επιφέρει χειροτέρευση της Κρίσης και, το χειρότερο, ενισχύει την αποφασιστικότητα με την οποία η Γερμανία «δολοφονεί» την απόφαση της Συνόδου Κορυφής του περασμένου Ιουνίου σύμφωνα με την οποία η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών θα έφευγε από τα χέρια των κρατών-μελών και τα απαραίτητα κονδύλια δεν θα προσμετρώνταν στο δημόσιο χρέος των κρατών.
- Εάν το Ευρώ καταρρεύσει, τότε θα καταρρεύσει μαζί του η ΕΕ. Εάν διασωθεί, τότε, και αφού θα έχει περάσει πραγματικά η σημερινή Κρίση, τότε μόνο θα δούμε να ενοποιούνται τα τραπεζικά συστήματα της Ευρωζώνης. Αν ποτέ φτάσουμε εκεί, χώρες που δεν ανήκουν στην Ευρωζώνη θα φύγουν από την ΕΕ καθώς θα είναι αδύνατον να ανήκουν στην ΕΕ χωρίς να είναι μέρος του κοινού νομίσματος – οπότε η Βρετανία, για παράδειγμα, θα έχει κάθε λόγο να αποχωρήσει από την ΕΕ.
Πέραν αυτών των γενικών προβλέψεων, έκλεισα την ομιλία με μια γενική εκτίμηση και κάποιες προτάσεις. Η εκτίμηση ήταν πως η Κρίση βαθαίνει παρά το γεγονός ότι η αγορά ομολόγων φαίνεται να ομαλοποιείται και, συνεπώς, αν συνεχίσουμε έτσι, η Ευρωζώνη δεν θα αντέξει. Όσο για τις προτάσεις, κατέθεσα τις εξής τρείς:
- Να προχωρήσει άμεσα η εκκαθάριση, ανακεφαλαιοποίηση και διαχείριση των προβληματικών τραπεζών της Ευρωζώνης (συμπεριλαμβανομένου του κλεισίματος και της σύμπτυξης όσων δεν μπορούν να αναστηθούν) από το EFSF-ESM χωρίς καμία ανάμειξη από τα κράτη-μέλη και χωρίς να έχει προηγηθεί η τραπεζική ενοποίηση.
- Το πρόγραμμα ΟΜΤ της ΕΚΤ να αντικατασταθεί από εναλλακτικό πρόγραμμα εξυπηρέτησης μέρους του χρέους όλων των μελών-κρατών με έκδοση ομολόγων τα οποία θα εγγυάται μόνον η ΕΚΤ – τα οποία θα μπορούν, επί πλέον, να λειτουργούν επικουρικά προς τα ομόλογα που εκδίδει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων με στόχο την ανάπτυξη
- Ευσπευσμένη ολοκλήρωση μιας συνθήκης ελεύθερου εμπορίου ΗΠΑ-ΕΕ έτσι ώστε χώρες όπως η Βρετανία να φύγουν από την ΕΕ χωρίς εκατέροθεν απώλειες.
Και τώρα ερχόμαστε στο «ψητό»: Στην συζήτηση που ακολούθησε ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ είπε επ’ ακριβώς τα εξής (και λέω «επ’ ακριβώς» επειδή στις επόμενες παραγράφους απομαγνητωφωνώ, και μεταφράζω όσο πιο επακριβώς δύναμαι, τα λεγόμενά του):
«Θα κάνω ένα σχόλιο και θα σας θέσω ένα ερώτημα, αν μου επιτρέπετε. Ξεκινώ με το σχόλιο: Κατ’ αρχάς να σας πω ότι συμφωνώ πως και μένα με στενοχωρεί το θέαμα των ευρωπαίων να θριαμβολογούν ότι η Κρίση υποχωρεί όταν όλοι βλέπουμε ότι χειροτερεύει ως προς την πραγματική οικονομία. Συμφωνώ ακόμα ότι πρέπει οπωσδήποτε και χωρίς καθυστέρηση η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών να γίνει άμεσα από τα ταμεία διάσωσης χωρίς να προσμετράται το ποσόν που αυτό απαιτεί στο δημόσιο χρέος κανενός. Παράλληλα πρέπει η ΕΕ κεντρικά, μέσα από το ESM και την ΕΚΤ, να προχωρήσει την εκκαθάριση και στο κλείσιμο πολλών από αυτές τις τράπεζες. Όμως, εκεί που διαφωνώ μαζί σας είναι ότι η Ευρώπη έχει την πολυτέλεια να καθυστερεί, όπως πράγματι καθυστερεί την πλήρη ενοποίηση των τραπεζικών της συστημάτων. Και δυστυχώς έχετε δίκιο όταν λέτε ότι αυτό ακριβώς κάνουν: κάνουν ό,τι μπορούν για να μην προχωρήσει καμία ουσιαστική τραπεζική ενοποίηση.»
Πριν προλάβω να χωνέψω αυτή του την, εντελώς απρόσμενη για μένα τοποθέτηση, προχώρησε στο ερώτημα:
«Αυτό που θα ήθελα να σας ρωτήσω αφορά την Ελλάδα. Είναι προφανές ότι η χώρα σας, και λόγω ενδογενών προβλημάτων και λόγω ενός ριζικά (radically) λάθος προγράμματος, για το οποίο εμείς στο ΔΝΤ έχουμε πει αρκετά mea culpa, δεν θα μπορέσει να ξεφύγει από την κατιούσα πορεία. Τι νομίζετε ότι πρέπει να γίνει;»
Ο μόνος λόγος που θα σας κουράσω με την απάντησή μου (την οποία θα σας παρουσιάσω περιληπτικά) είναι ότι διαφορετικά θα χαθεί η ουσία της στοιχομυθίας που είχαμε κατόπιν, στο περιθώριο του συνεδρίου. Ως προς το πρώτο μέρος, το σχόλιό του περί τραπεζικής ενοποίησης, του απάντησα ότι προφανώς συμφωνούμε αλλά πως η δική μου πρόταση αφορά ζητήματα τακτικής. Έτσι όπως πορεύεται η Γερμανία, χρονοτριβεί ως προς την ενοποίηση μόνο και μόνο για να αποφύγει την μη καταγραφή των κυνδυλίων ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών στο δημόσιο χρέος (ιδίως της Ισπανίας). Αν αυτή η μη καταγραφή περάσει τώρα, άμεσα, όπως αποφασίστηκε στην Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου, κατόπιν οι γερμανικές αντιστάσεις προς την ενοποίηση των τραπεζικών συστημάτων θα καμφθούν.
Ας έρθω όμως στο ερώτημά του για την Ελλάδα. Του απάντησα ότι τον Μάιο του 2010 ήταν έγκλημα η μη παραδοχή από όλους (ΕΕ, ΔΝΤ και Αθηνών) της πτώχευσης του ελληνικού δημοσίου και η προσπάθεια συγκάλυψής της πίσω από ένα κολοσσιαίο δάνειο. Αυτό που είχαμε ιερή υποχρέωση να κάνουμε ήταν ένα κούρεμα της τάξης του 30% με 40% (που αν είχε γίνει το 2010 θα αρκούσε) πριν καν συζητήσουμε περί δανειακής σύμβασης. Το αποτέλεσμα ήταν ότι, όταν ήρθε το κούρεμα, ήδη ένα μεγάλο μέρος του χρέους μας είχε μεταφερθεί στους Ευρωπαίους φορολογούμενους, και η οικονομία είχε αποδυναμωθεί τόσο που ήταν too little too late. Πρόσθεσα ότι κάτι αντίστοιχο θα συμβεί και με το επόμενο κούρεμα: έρχεται πολύ μετά από τις νέες, τεράστιες δόσεις με αποτέλεσμα, όταν θα έρθει, να είναι δώρον-άδωρον. Είπα κι άλλα με τα οποία δεν θα σας κουράσω (έτσι κι αλλιώς όσοι με διαβάζετε μπορείτε να φανταστείτε τι είπα).
Το ενδιαφέρον, και πάλι, ήταν η απάντηση του κυρίου αυτού, την οποία μου έδωσε πλέον κατ’ ιδίαν μετά το τέλος του συνεδρίου. (Τα λόγια του αυτά δεν τα έχω μαγνητοφωνημένα καθώς έγιναν εκτός πρακτικών. Θα σας τα μεταφέρω όμως αρκετά πιστά.) Άλλη μια φορά μου είπε ότι συμφωνεί και ότι «στην Ελλάδα αυτό που έχει γίνει είναι ανυπόφορο (unbearable)». Επέμεινε όμως ότι «δεν φταίμε εμείς», εννοώντας το ΔΝΤ. «Από την αρχή» συνέχισε «λέγαμε στις Βρυξέλλες πως αυτό το πρόγραμμα (σημ. εννοεί το Μνημόνιο 1) δεν βγαίνει και πως ήταν απαραίτητο ένα μεγάλο κούρεμα πριν δοθούν δάνεια. Οι Ευρωπαίοι ούτε να το ακούσουν δεν ήθελαν. Κι ο δικός σας υπουργός οικονομικών το αρνιόταν. Τι να κάνουμε εμείς του ΔΝΤ; Οι γερμανοί μας είχαν ανάγκη. Είχαν ανάγκη της πείρας και προπάντων της φήμης μας ως σκληροί εφαρμογείς (implementers) προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής. Δυστυχώς μας εκμεταλλεύτηκαν και το αποτέλεσμα ήταν να καταστραφεί το καλό μας όνομα (sic). Όσο για την Ελλάδα, η πολιτική που ακολουθείται τώρα, το 2013, μόνο μια φαντασίωση μπορεί να στηρίξει την άποψη ότι βαίνουμε καλώς.»
Πριν τερματιστεί η συνομιλία μας, του είπα: « Όλοι στην Ευρώπη, ή τουλάχιστον οι περί την εξουσία, χαίρονται ότι η Κρίση κοπάζει. Στα μάτια μου φαίνεται ότι η Κρίση χειροτερεύει. Η δική σας άποψη ποια είναι; Κοπάζει όντως;» Η απάντησή του: «Σοβαρολογείτε; Γίνεται πολύ,πολύ χειρότερη. Και δυστυχώς όσο ο Draghi κρατάει τις χρηματαγορές σε κατάσταση αναμονής, τόσο η Κρίση θα χειροτερεύει καθώς οι φίλοι μας οι γερμανοί αρνούνται κατηγορηματικά να συζητήσουν σοβαρά και λογικά μαζί μας στο ΔΝΤ την πραγματική εικόνα.»
Αυτά είχα να σας μεταφέρω από εδώ που βρίσκομαι. Ερμηνεύστε τα όπως θέλετε. Αν μου επιτρέπετε μια μικρή ερνηνευτική προσθήκη, σε σχέση με τον τίτλο-ερώτημα του παρόντος άρθρου, το ΔΝΤ προσανατολίζεται σε σύγκρουση με βασικές επιλογές του Βερολίνου. Για χάρη μας δεν πρόκειται αναλώσουν ό,τι πυρομαχικά έχουν. (Για αυτό βγαίνουν και, με δυσκολία αλλά σαφώς υποστηρίζουν ότι το Μνημόνιο πρέπει να εφαρμοστεί.) Θα χρησιμοποιήσουν όλα τα πυρομαχικά τους σε άλλη μάχη: προσπαθώντας να υπονομεύσουν την γερμανική προσπάθεια ματαίωσης (επί της ουσίας) της τραπεζικής ενοποίησης της Ευρωζώνης. Κι αυτό επειδή (όσο και να αναφέρονται οι αδαείς σε Κρίση Χρέους) η Κρίση της Ευρωζώνης ήταν πάντα, και παραμένει, Τραπεζική Κρίση. Και σε αυτό τον τομέα, στον τραπεζικό, θα κριθεί η «μάχη» από την οποία εξαρτάται η έκβαση του πολέμου εναντίον της Παγκόσμιας Κρίσης.
Δεν είναι τυχαίο ότι πέντε μέρες μετά την πιο πάνω συνομιλία μας το ΔΝΤ εξέδωσε αυτό το πόρισμα http://www.imf.org/external/pubs/ft/sdn/2013/sdn1301.pdf για την τραπεζική ενοποίηση που, ούτε λίγο ούτε πολύ, καλεί την Ευρώπη να κάνει μια πραγματική επανάσταση όσον αφορά τόσο τις τράπεζες της Ευρωζώνης όσο και την λειτουργία της ΕΚΤ. Μια επανάσταση που, μόλις χτες, βγήκε το... σοσιαλδημοκρατικό SPD να στιγματίσει κάνοντας σημαία του την μη εφαρμογή αυτού του πορίσματος γενικά και, ειδικά, την μη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από το ESM. (Αμέσως το CDU σιγοντάρησε το SPD σε μια σύγκλιση απόψεων μεγάλης σημασίας.)
Ο αγώνας προβλέπεται σκληρός και οι ομοσπονδιακές εκλογές του Σεπτεμβρίου μάλλον θα απογοητεύσουν εκείνους που ελπίζουν σε μια γερμανική στροφή. Εδώ που φτάσαμε (και πρόκειται για ευρωπαϊκή κατάντια) μόνο το ΔΝΤ έχει κάτι ενδιαφέρον και χρήσιμο να πει. Οι κυβερνήσεις μας κοιμούνται ύπνο βαθύ, ενώ εμείς οι ίδιοι αναλωνόμαστε σε καβγάδες υπέρ ή κατά ενός μνημονιακού προγράμματος που ούτε εκείνοι που το εφαρμόζουν, ως τα σκληρά μέλη της τρόικας, δεν το πιστεύουν.

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ


Ρίτσαρντ Σένετ:

«Οι πολιτικοί δεν θα λύσουν κανένα πρόβλημα»


«Το πολιτικό σύστημα ενδιαφέρεται μόνο για τους πλούσιους» τονίζει στην «Εφ.Συν.» ο Αμερικανός διανοητής, προσθέτοντας ότι το αντίδοτο στην κρίση δεν είναι η προσπάθεια να κάνουμε τις κυβερνήσεις να νοιαστούν για τα προβλήματα, αλλά η ανάληψη δράσης από την κοινωνία των πολιτών με νέους θεσμούς αυτοδιαχείρισης και νέα προσέγγιση της συνεργασίας. Προσθέτει ότι η αλληλοβοήθεια και η αυτοδιεύθυνση είναι το αντίπαλον δέος στην «ιεραρχία στο όνομα του λαού».

Συνέντευξη στον Τάσο Τσακίρογλου

- Εχετε εκτιμήσει ότι ζούμε μια παρατεταμένη κρίση, η οποία πρόκειται να διαρκέσει πολλά χρόνια. Τι γίνεται με την αντίσταση;
Κατά την άποψή μου, υπάρχει μια επιλογή ανάμεσα σε πολιτικές μορφές αντίστασης οι οποίες είναι καταδικασμένες να αποτύχουν και σε κάποια μορφή αντίστασης της κοινωνίας των πολιτών. Υποθέτω ότι οι πολιτικοί δεν πρόκειται να λύσουν κανένα πρόβλημα και έτσι οι πολίτες πρέπει να δημιουργήσουν νέους συνεργατικούς θεσμούς για να φροντίσουν ο ένας τον άλλο. Για να το θέσω ωμά, νομίζω ότι υπάρχει μια πραγματική κρίση από το γεγονός ότι το κράτος ανήκει ουσιαστικά στις τράπεζες. Και πιστεύω ότι η ιδέα πως με κάποιον τρόπο μπορούμε να κάνουμε την κυβερνητική πολιτική να αντιμετωπίσει αυτή την κρίση είναι μια αυταπάτη. Ως αντίλογο θέτω το ότι οι άνθρωποι πρέπει να κάνουν σήμερα αυτό που έκαναν στη Βρετανία και στις ΗΠΑ στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν το κράτος ήταν επίσης ανίκανο να ανταποκριθεί στις ανάγκες τους: να δημιουργήσουν πιστωτικές ενώσεις, συνεργατικές ενώσεις για το μοίρασμα των θέσεων εργασίας, συνεργατικές τράπεζες κ.λπ. Αυτό έγινε σε πολλές χώρες, γιατί το κράτος ήταν πάντα ένα όργανο κάποιων τάξεων.

- Και η Ευρώπη;

Οι Ευρωπαίοι πρέπει να το δουν αυτό. Το «φάρμακο» για σας επίσης είναι να εγκαταλείψετε τους πολιτικούς. Ακόμα και εάν δεχτούμε ότι στο μεταξύ οι θεσμοί θα είναι διεφθαρμένοι. Οι θεσμοί έχουν φτιαχτεί για να ενθαρρύνουν τις συζητήσεις, αλλά ελάχιστα τη δράση. Στ” αλήθεια νομίζω ότι πρέπει να στοχαστούμε πάνω στην εμπειρία της εργατικής τάξης στα τέλη του 19ου αιώνα και τις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών και έτσι ίσως βρούμε κάποιες κατάλληλες μορφές αντίστασης για το σήμερα.

- Τι γίνεται όμως με την ικανότητα των ανθρώπων για συνεργασία; Είναι δυνατό να οικοδομηθεί μια νέας μορφής συνεργατικότητα σε ένα άκρως ανταγωνιστικό σύστημα που βρίσκεται σε κρίση;

Ναι, το πιστεύω. Από τη στιγμή που αφαιρείς από την εξίσωση το ότι συνεργάζεσαι με τυπικά εκλεγμένους πολιτικούς, οι άνθρωποι έχουν θαυμάσια επιδεξιότητα στη συνεργασία μεταξύ τους. Είναι φυσικό πράγμα η συνεργασία. Το πρόβλημα είναι ότι η εμπειρία της συνεργασίας που έχουμε στην Ευρώπη έχει υπονομευτεί από την ιεραρχία. Μιλάω για την «ιεραρχία στο όνομα του λαού». Θα μπορούσες να πεις ότι είμαι ένας αναρχικός παλαιάς κοπής και όχι ένας δημοκράτης-σοσιαλιστής. Αναζητώ απελπισμένα ένα πολιτικό σύστημα που θα έδινε λύσεις για τη σημερινή κρίση. Οι άνθρωποι θα πρέπει να συνεργαστούν μεταξύ τους για να βγούμε από το αδιέξοδο. Υπάρχουν πολλά που θα μπορούσαμε να κάνουμε για τον επιμερισμό της εργασίας στους νέους ανθρώπους. Εάν οι εργοδότες συμφωνούν να το κάνουν (όπως όντως αρκετοί συμφωνούν για χαμηλής ειδίκευσης εργασίες), θα μπορούσαν να μοιράσουν μια δουλειά σε τρεις ή τέσσερις ανθρώπους, ίσως για δέκα ώρες την εβδομάδα. Αυτό προσφέρει σε κάποιον έναν τρόπο να είναι παραγωγικός, αντί να νιώθει άχρηστος.

- Και τι θα γίνει με τον μισθό τους; Υπάρχουν χιλιάδες κακοπληρωμένες δουλειές για τους νέους, οι οποίοι αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα.

Οντως. Το ξέρω. Γι” αυτό υπάρχουν οι βασικοί μισθοί, ως κατακτήσεις του εργατικού κινήματος, οι οποίοι, όμως, πλέον αμφισβητούνται. Η Ευρώπη της πλήρους απασχόλησης, όπως την ξέραμε, δεν υπάρχει πια.

- Εσείς συμμετέχετε στην πρωτοβουλία «για ένα βασικό εισόδημα». Τι μπορεί να σημαίνει αυτό σε μια Ευρώπη με εκρηκτική νεανική ανεργία;

Η οικονομική κρίση είναι μια κρίση πολιτικής, καθώς είναι καθαρό μετά τα τελευταία πέντε χρόνια ότι το πολιτικό σύστημα ενδιαφέρεται μόνο για τους πλούσιους. Εάν θέλεις ένα διαφορετικό πολιτικό σύστημα, το πρακτικό καθήκον που έχουν οι πολίτες είναι να εξακριβώσουν τι μπορούν να κάνουν ο ένας για τον άλλο μέσα στην κοινωνία των πολιτών. Ισως είναι μια εκδοχή τού τι έκαναν οι άνθρωποι πριν από την πτώση του κομμουνισμού στην Ανατολική Ευρώπη. Αγνόησαν όσο ήταν δυνατό το κράτος και επέδειξαν αλληλεγγύη μεταξύ τους.

- Εσείς θεωρείτε την εργασία και τους κοινωνικούς δεσμούς πυρήνα για την κατανόηση του σύγχρονου πολιτισμού. Πόσο επηρεάζονται από τη σημερινή κρίση;

Πάρα πολύ. Γιατί όταν έχουμε 50% νεανική ανεργία, υπονομεύεται μια βασική σχέση μας με τους άλλους ανθρώπους. Και αυτό είναι το πολύ επικίνδυνο μ” αυτή την κρίση. Και πρέπει να πω ότι αυτή δεν ξεκίνησε ως χρηματοπιστωτική, αλλά ως κρίση παραγωγής. Ωστόσο, το «ξεζούμισμα» της εργασίας μετέτρεψε την παραγωγική σε χρηματοπιστωτική κρίση. Αυτή είναι η μεγάλη ιστορία της τελευταίας πενταετίας και οι εργαζόμενοι πληρώνουν για την αποκατάσταση του χρηματοπιστωτικού καθεστώτος. Τώρα οι άνθρωποι είναι εξοργισμένοι γιατί το σύστημα εξουσίας τούς αγνοεί.

- Εδώ στην Ελλάδα υπάρχουν οργή, ανησυχία, κατάθλιψη και φόβος για το μέλλον. Πώς μπορούμε να φτάσουμε στην ελπίδα;

Με το να πάψουμε να σκεφτόμαστε αυτή την κατάσταση ως πρόβλημα τού ποιος κυβερνά, αλλά ως θέμα αυτοδιαχείρισης.

- Αυτή είναι η προσέγγιση και στην περίπτωση της δικής μας εφημερίδας.

Αυτή είναι η ιδέα και για μένα στο τι πρέπει να κάνουν συγκεκριμένα τα συνδικάτα και τα σωματεία στη Βρετανία. Να γίνουν τα πρότυπα για την αυτοδιαχείριση. Από το πώς θα δώσουν βοήθεια καθημερινά στις εργαζόμενες γυναίκες, μέχρι πώς θα στηριχτούν οι ηλικιωμένοι. Αυτό δεν είναι κάτι που έκαναν παραδοσιακά τα σωματεία, αλλά αποτελεί μια νέα μορφή αυτοδιεύθυνσης.

-Είμαστε μάρτυρες στην άνοδο του νεοναζισμού. Στην Ελλάδα είναι η Χρυσή Αυγή. Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτό το φαινόμενο;

Ξέρω ότι στη Βρετανία αυτή η άνοδος αντιμετωπίστηκε με μια πολύ δημόσια έκφραση άρνησης του φόβου γι” αυτούς. Οι Βρετανοί ήταν πολύ καλοί απέναντι στο λεγόμενο κίνημα των Σκίνχεντς. Οι άνθρωποι στον δρόμο τούς μιλούσαν: «Είναι άθλια η συμπεριφορά σας. Δεν πρέπει να το κάνετε αυτό». Δεν κατέφευγαν στην αστυνομία, ούτε έψαξαν για καταφύγιο σε γραφειοκρατικές διαδικασίες, αλλά έκαναν καθαρό στους νεοναζιστές ότι δεν τους φοβούνται. Τους αντιμετώπισαν στους δρόμους. Βέβαια, σ” αυτό ελλοχεύει ο κίνδυνος της βίας, αλλά νομίζω ότι αυτό που επιδιώκει το νεοναζιστικό κίνημα είναι να ζει ο κόσμος με τον φόβο τους. Ετσι πρέπει να τους δείξετε καθαρά ότι δεν τους φοβάστε. Εάν μπορείτε, συζητήστε μαζί τους, εάν γίνουν βίαιοι, αντισταθείτε κ.ο.κ.

- Πώς μπορεί η Αριστερά να φανεί αξιόπιστη, προκειμένου να προσφέρει μια βιώσιμη εναλλακτική λύση;

Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε. Δεν πιστεύω ότι η Αριστερά, ως πολιτικό φαινόμενο, θα προσφέρει βιώσιμη εναλλακτική λύση. Είναι κολλημένη σ” ένα εθνικό μοντέλο με ρίζες στη δεκαετία του ’60. Μόνο η δράση της κοινωνίας των πολιτών μπορεί να το κάνει. Οσο για το δικό σας εγχείρημα με την εφημερίδα, προχωρήστε μπροστά!

ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΣΕΝΕΤ, καθηγητής Κοινωνιολογίας, ακτιβιστής

Ο ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΟΙ



Ο Προμηθέας και οι Θεοί: το μετέωρο βήμα του δήμου

Τα Συντάγματα, τα αναπαλλοτρίωτα ατομικά δικαιώματα και η αυστηρή διάκριση των εξουσιών αποσκοπούν πριν από όλα στην απάλυνση του τρόμου των κρατούντων μπροστά στη δημοκρατική απροσδιοριστία
Του Κωνσταντίνου Τσουκαλά

Η φαντασιακή συγκρότηση της αυτονομίας είναι ταυτόσημη με τη μη οριοθετησιμότητά της. Ο κυρίαρχος δήμος δεν δεσμεύεται ούτε από την παράδοση, ούτε από τη συνήθεια, ούτε από τους Θεούς, ούτε όμως και από τον καθαρό Λόγο. Και σε κάθε στιγμή, ο νόμος μπορεί να αλλάξει. Ετσι, στην αρχετυπική της μορφή, η δημοκρατία νοείται ως διαρκές βουλησιακό παρόν. Το παρελθόν συντηρείται μόνον ως έμπνευση και ως μνήμη. Οπλισμένος με την προμηθεϊκή φωτιά και κοιτώντας πια μόνο τον καθρέφτη του, ο πρωτογενώς ανεξέλεγκτος δήμος υπάρχει και δρα αυτοαναφορικά. Οταν τίποτε δεν είναι προαποφασισμένο, όλες οι αποφάσεις είναι ανοικτές και θεμιτές. Και γι” αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο λαός δεν μπορεί ποτέ να «πλανάται». Δρα στο όνομα της αυτόνομης, αυθύπαρκτης και αυτονομοποιούμενης βούλησής του, και όχι της αλήθειας. Συγκροτείται αντί και στη θέση εκπεσόντων πλέον Θεών.

Με αυτήν την έννοια, η δημοκρατική αυτονομία συνιστά την ύψιστη Υβρη ενάντια στους Θεούς. Το τίμημα που θα πληρώσουν οι ασεβείς είναι όμως βαρύ. Στερημένοι από το ανακουφιστικό άλλοθι της ετερονομίας και της πίστης, καταδικασμένοι στους λαβύρινθους της ριζικής «μη αποφασισιμότητας», ριγμένοι σε ένα αέναο παρόν και φαντασιώνοντας το απρόβλεπτο και ανεξέλεγκτο μέλλον, θα στερηθούν το ανακουφιστικό άλλοθι της ετερονομίας. Ως κατ” επιταγήν μαθητευόμενοι μάγοι, δεν υπάρχουν ως εφησυχασμένα ενεργούμενα, αλλά ως αγωνιώντα υποκείμενα. Η αξιακή αυτονομία και η υπαρξιακή αξιοπρέπεια πληρώνονται με την καθολική αβεβαιότητα και τον εσωτερικευμένο τρόμο. Και αυτό ακριβώς είναι το μεγαλείο της δημοκρατίας.

Η νεωτερική φιλελεύθερη τάξη επιχείρησε να υπερβεί τη ριζική αυτή αβεβαιότητα. Τα Συντάγματα, τα αναπαλλοτρίωτα ατομικά δικαιώματα και η αυστηρή διάκριση των εξουσιών αποσκοπούν πριν από όλα στην απάλυνση του τρόμου των κρατούντων μπροστά στη δημοκρατική απροσδιοριστία. Ακόμα και αν η αφετηριακή αυτονομία οφείλει να διατηρείται, πρέπει ταυτόχρονα να μπορεί να τιθασεύεται. Αυτή άλλωστε είναι η βαθύτερη ουσία της φετιχοποίησης της «νομιμότητας» και του Κράτους Δικαίου. Ο αυτεξούσιος δήμος δεν πρέπει να πειραματίζεται με τους δαίμονες και με τη φωτιά. Ετσι, η πολιτική θα υπαχθεί στο «πολίτευμα» και η αυτονομία θα ασκείται στα όρια του καταστατικού νόμου. Eστω λοιπόν και αν κάποια στιγμή θα το επιθυμούσε, ο λαός δεν «δικαιούται» να γνωματεύει υπέρ της ανομίας, της ανατροπής ή της επανάστασης. Ως «αυτοκτονικές», οι αποφάσεις αυτές είναι «παράλογες», «παράνομες» και «αντισυνταγματικές». Και μολονότι κανείς δεν μπορεί να ορίσει τον θάνατο, η αυτοχειρία απαγορεύεται. Εγκαταλείποντας τα πύρινα φαντάσματα της πρώιμης νιότης της, η φιλελεύθερη δημοκρατία αναδείχθηκε λοιπόν τελικώς σε υγιεινή δύναμη καθεστωτικής συντήρησης. Το ανυπότακτο φάντασμα της αυτονομίας ενηλικιωνόταν.

Ωστόσο, ακόμα και αν τη χαλιναγώγησε, ο φιλελεύθερος συνταγματισμός δεν κατήργησε εντελώς την αφετηριακή αυτονομία. Υπό όρους, το αυτεξούσιο πολιτικό σώμα παρέμενε πάντα αρμόδιο να αυτομεταρρυθμίζεται. Αν γίνονται σεβαστά τα δικαιώματα, αν εξασφαλίζεται η δημοκρατική εναλλαγή στην άσκηση της εξουσίας και αν αναπαράγεται η φαντασίωση της δημοκρατικής εναλλαξιμότητας, ο δήμος εξακολουθεί να αποφασίζει για το μέλλον του. Εις πείσμα λοιπόν της πρωτόγνωρης καταστατικής διαφοροποίησης ανάμεσα στα (περιορισμένα) «μη μεταρρυθμίσιμα» ζητήματα «αρχής» και σε όλα τα υπόλοιπα που παραμένουν «μεταρρυθμίσιμα», ο κυρίαρχος λαός διατηρεί το τύποις αναφαίρετο «τεκμήριο δημοκρατικής αρμοδιότητας». Πιστός στο ένδοξο όνομά του, ο δήμος θα εξακολουθήσει να διαλέγεται με τα ιστορικά του όρια, με το ιστορικό εύρος της κυριαρχίας του και την ιστορική πρόσληψη του εαυτού του. Ετσι άλλωστε γεννιέται η εγγενώς αντιφατική και δισυπόστατη νεωτερική δημοκρατική θεολογία. Η πορεία του ευρωπαϊκού φιλελευθερισμού είναι αναπόσπαστη από την άλυτη εσωτερική ένταση ανάμεσα στην αυτονομία του «δήμου» και την ισχύ του «νόμου».

Στις μέρες μας οι κανόνες του παίγνιου μετατοπίζονται αποφασιστικά. Αν μέχρι πρόσφατα οι φιλελεύθερες δημοκρατίες μπορούσαν να αναθεωρούν συνεχώς τα όρια της αυτόνομης μεταρρυθμιστικής τους δικαιοδοσίας, οι τρέχουσες εξελίξεις φαίνεται να εγκλωβίζουν την πρόσληψη και τη λειτουργία των δημοκρατιών σε αμετακίνητους εξωγενείς περιορισμούς. Ετσι, το γενικό «τεκμήριο δημοκρατικής αρμοδιότητας» του κυρίαρχου λαού μετασημασιολογείται ή και ανατρέπεται. Η αξιωματική αυτορρυθμιστική εξουσία του «φυσικού» δημοκρατικού νομοθέτη αποτελεί πια παρελθόν. Η φετιχοποίηση της ιδέας της αγοραίας «αυτο-ρύθμισης» και της «απο-ρύθμισης» συναρτάται με την προϊούσα απόσπαση της «ρυθμιστικής αρμοδιότητας» από τη λαϊκή βούληση. Η ιστορική τομή είναι λοιπόν προφανής: η «απαγόρευση» της βίαιης ανατροπής του κυρίαρχου συστήματος κοινωνικών σχέσεων συμπληρώνεται και ολοκληρώνεται με την εκ των προτέρων τιθάσευση των ειρηνικών δημοκρατικών μεταλλαγών, ρυθμίσεων και μετα-ρυθμίσεων. Μετά τον «σκληρό» επαναστάτη Μαρξ, δαιμονοποιείται και ο «ήπιος» μεταρρυθμιστής Κέινς.

Ετσι, η ακώλυτη αναπαραγωγή των σημερινών κοινωνικών μορφών και η διαιώνιση του «ευνοϊκού επιχειρηματικού περιβάλλοντος» αναδεικνύονται σε αμετάθετους πλέον καταστατικούς κανόνες. Εξερχόμενος από το πεδίο της δημοκρατικής αμφισβήτησης, ο κόσμος των ανθρώπων οφείλει (επιτέλους!) να μετατραπεί σε έναν νέο «ολοκληρωτικό» κόσμο όπου κανένας λαός δεν θα δικαιούται να αντιτίθεται στην κυρίαρχη δόξα, δηλαδή στην καταστατικά κατοχυρωμένη συσσώρευση του πλούτου και μεγιστοποίηση των κερδών. Αυτή ακριβώς είναι η πεμπτουσία της τρέχουσας «μετα-ιστορικής» οικονομίστικης μεταδημοκρατίας. Η ιεράρχηση των κοινωνικών αξιών εμφανίζεται πια εξωγενώς δεδομένη και ιδεολογικά απαρασάλευτη. Στο εξής, η πραγμάτωση και ιεράρχηση των θεμελιωδών αξιών του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, της ισότητας, της ελευθερίας, της αδελφότητας και της δικαιοσύνης, δεν υπόκειται στις μεταβαλλόμενες βουλές του απρόβλεπτου, κυρίαρχου και «ανεύθυνου» λαού, αλλά στην προβλέψιμη και «υπεύθυνη» «συστημική» λογική των επαϊόντων. Στο όνομα του κοινού καλού, ο εν δυνάμει άφρων λαός δεν επιτρέπεται πια να παίζει με τη φωτιά. Οι ενεργοί πολίτες πρέπει να γίνουν πειθήνιοι θεατές. Η αναδυόμενη δημοκρατική συναίνεση πρέπει να θεμελιωθεί πάνω στην αναγκαστική αδράνεια των ανθρώπων. Και ως νέοι «ιδιώτες», οι πολίτες πρέπει να αρκούνται στο να απολαμβάνουν όσα τους προσφέρονται. Ετσι, η μοίρα των ετερόνομων πια ανθρώπων ορίζεται και πάλι από τους κυρίαρχους Θεούς. Στο όνομα του νεφεληγερέτη Δία, η Αθηνά εκφέρει τους σοφούς χρησμούς της. Επιστρέφοντας από τα Τάρταρα, ο καπιταλιστικός χρόνος-Κρόνος μπορεί και πάλι να καταβροχθίζει ατιμωρητί τα παιδιά του. Ο έσχατος Υβριστής Προμηθέας θα αλυσοδεθεί στην υπεριστορική μοίρα του. Και η περιπέτεια της ανθρώπινης χειραφέτησης θα ανασταλεί επ” αόριστον.

Ολα λοιπόν συμβαίνουν ως εάν η δημοκρατία που γνωρίζαμε αργοπεθαίνει. Την ίδια στιγμή που η δημοκρατική «ιδέα» επιβιώνει με την εξωραϊσμένη αλλά ανώδυνη μορφή των αιώνιων ανθρώπινων δικαιωμάτων και των υπεριστορικών συνταγματικών επιταγών, το γήινο δημοκρατικό σώμα των ελεύθερων ανθρώπων καταδικάζεται στην ιστορική απραξία, την πολιτική αβουλία, τον υπαρξιακό εφησυχασμό και τον αξιακό μαρασμό. Με «αντάλλαγμα» την υλική τους ευδαιμονία, οι «ανεύθυνοι» πλέον πολίτες καλούνται να ιδιωτεύουν, να υπακούν και να καρτερούν. Αυτό ακριβώς είναι το νέο άρρητο «κοινωνικό συμβόλαιο». Η εν ψυχρώ δολοφονία της δημοκρατικής αυτοθέσπισης προβάλλεται ως ορθολογική και ανακουφιστική ευθανασία.

Εδώ ακριβώς όμως εντοπίζονται και τα ιστορικά όρια της «μετα-αντιπροσωπευτικής» «μετα-δημοκρατίας». Εχοντας πια αντικαταστήσει τον φόβο της αμετάβατης ελευθερίας από την ηρεμία της αύξουσας ευημερίας, το «σύστημα» αναλαμβάνει νέους ιστορικούς κινδύνους. Από τη στιγμή που η φαντασίωση της υλικής ευδαιμονίας αποδυναμώνεται, ολόκληρο το «καταναλωτικό συμβόλαιο» απειλείται με κατάρρευση. Από τη μια μέρα στην άλλη, όλο και περισσότεροι πολίτες ξυπνούν από τον βαρύ λήθαργο. Η επήρεια του υπνωτικού «φαρμάκου» εκτονώνεται. Και το μετέωρο βήμα του δήμου δείχνει να «εκτρέπεται» σε έναν ανανεωμένο δημοκρατικό καλπασμό. Εστω κινδυνεύοντας να καεί στην ίδια του τη φλόγα, ο Προμηθέας μπορεί να σπάσει και πάλι τις αλυσίδες του. Και τότε οι επαΐοντες Θεοί θα γίνουν και πάλι κοινοί θνητοί.

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2013

EΟΠΥΥ ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ ΘΑΝΑΤΑΣ



Ελένη Γεωργιάδου
Σκύρος  22/1/13 Ειδικός Παθολόγος
κ. Υπουργό Υγείας, κ. Πρόεδρο ΕΟΠΥΥ, κ. Πρόεδρο ΗΔΙΚΑ Κοιν: Βουλευτές Ν.
Εύβοιας, Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο Ιατρικό Σύλλογο Εύβοιας, Λοιπούς
Ιατρικούς Συλλόγους, Μ.Μ.Ε.
    Θέμα: Φωνή απόγνωσης για την ηλεκτρονική συνταγογράφηση από το
φουρτουνιασμένο Αιγαίο.




    Κύριε Υπουργέ Υγείας, κύριοι Πρόεδροι, κύριοι υπεύθυνοι για την
νομοθεσία στο χώρο της υγείας, σας συγχαίρω για τη μεγάλη σας ανακάλυψη και
καινοτομία: ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΣΥΝΤΑΓΟΓΡΑΦΗΣΗ.

  Ονομάζομαι Ελένη Γεωργιάδου, είμαι ειδικός παθολόγος στη νήσο Σκύρο.
Πρόκειται για νησί 4000 κατοίκων που το καλοκαίρι υποδέχεται πάνω από
30.000. Υπάρχει ένα Πολυδύναμο Περιφερειακό Ιατρείο (όχι Κέντρο Υγείας). Το
κλιμάκιο ιατρών της Πολεμικής Αεροπορίας από το 251 ΓΝΑ που ερχόταν για μια
εβδομάδα το χρόνο στο νησί, σταμάτησε προ 2ετίας την πολύτιμη προσφορά του
(πιθανώς λόγω οικονομικών περικοπών).

  Το σύστημα που όπως έλεγε ο κος Λοβέρδος θα βάλει τάξη στην
υπερσυνταγογράφηση και στη σπατάλη του ΕΟΠΥΥ και θα βοηθήσει ασφαλισμένους,
ιατρούς, φαρμακοποιούς, ήταν η μεγαλύτερη ΑΠΑΤΗ που έγινε ποτέ στο χώρο της
υγείας και ο υπέρτατος εξευτελισμός τόσο των ασθενών, όσο και του ιατρικού
κλάδου. Βάλατε μία από τις μεγαλύτερες επιστήμες, την Ιατρική, σ'ένα
απύθμενο καζάνι γραφειοκρατίας και αποσυντονίσατε τον εγκέφαλό μας από τον
αληθινό σκοπό του: τη σωτηρία του ανθρώπινου σώματος, την εμψύχωση και την
συμπαράσταση στον ψυχικό πόνο του συνανθρώπου μας. Μετατρέψατε μία 5λεπτη
απασχόληση (ιατρού - ασθενούς) σε πολύωρη, πολυήμερη ταλαιπωρία, πολλές
φορές άκαρπη. Από τα ξημερώματα μαζεύεται ο κόσμος έξω από τα ιατρεία για να
πάρει σειρά για τα φάρμακά του (ιδίως μετά τις λήξεις των επαναλαμβανόμενων
απεργιών των φαρμακοποιών). Δυστυχώς όμως δεν μπορούμε να τους
εξυπηρετήσουμε, διότι μόλις το σύστημα ανοίγει, πέφτει από υπερφόρτιση. Οι
ασθενείς γίνονται έξαλλοι, οι γιατροί χάνουν την υπομονή τους και μέχρι το
μεσημέρι εγκαθιστούμε ξανά και ξανά κωδικούς και μπες-βγες σε μια ταλαιπωρία
ανείπωτη πέρα από κάθε όριο και τρόπο περιγραφής.

  Πώς να εξετάσουμε τον ασθενή και να είμαστε ευγενείς, υπομονετικοί,
θεραπευτές και συμπαραστάτες, όταν η συνταγογράφηση έχει μετατραπεί σε
επείγον και οι ασθενείς μας χτυπούν τις πόρτες και μας απειλούν με
απίστευτες λεκτικές εκφράσεις, νομίζοντας ότι εμείς δεν θέλουμε να τους
εξυπηρετήσουμε. Οι ίδιοι ασθενείς επί 3-4 ημέρες επανέρχονται με ΤΑΧΙ,
καρότσες αγροτικών, λεωφορεία και συνοδεία μπαστουνιών και να τους εξηγείς
ότι: Λυπάμαι! Δεν δουλεύει πάλι το σύστημα, ή κάτσε μέχρι τις 6 το απόγευμα
(διότι ίσως το μεσημέρι αποφορτιστεί). Σας υπενθυμίζω ότι στο νησί υπάρχουν
δύο υπολογιστές, ο δικός μου και ένας του περιφερειακού ιατρείου. Κι αν
τύχει και δουλέψει αυτή η απάτη, χρειάζεται 30 - 40 λεπτά, σε περίπτωση 2 ή
3 συνταγών, με συνοδά παραπεμπτικά εργαστηριακών εξετάσεων, μετά την
αναγραφή τους, όπως παλιά, και στο βιβλιάριο, την καταχώρηση στο βιβλίο
εισερχομένων και χειρόγραφη απόδειξη για εισόδημα από 5 έως 10 ευρώ. Διότι
εμείς οι μη συμβεβλημένοι αλλά πιστοποιημένοι ιατροί στο e-syntgografisi
απλήρωτοι από το 2010, από το αναξιόπιστο κράτος παίρνουμε από 5 έως 10 ευρώ
για συνταγές - παραπεμπτικά. Αλλά ακόμα και αυτά τα λίγα χρήματα δεν μας
αφήνετε να τα εισπράξουμε εφόσον διώχνουμε τον κόσμο, ο οποίος έρχεται τις
περισσότερες φορές για συνταγογράφηση και όχι για εξέταση. Είναι
εξαθλιωμένος και φτωχός.

  Και ρωτάει:
- Γιατρέ θα μου πάρεις την πίεση;
- Ευχαρίστως.
- Θα μου πάρεις και ένα σάκχαρο;
- Ευχαρίστως.
- Να κάνω και μια ερώτηση;
- Ευχαρίστως
- Τι είναι ο πόνος που νιώθω στο στήθος και με χτυπάει στην πλάτη;

  Ο γιατρός χλωμιάζει. Κάνει πλήρη εξέταση με καρδιογράφημα και διαπιστώνει
οξύ έμφραγμα μυοκαρδίου και πασχίζει για την διακομιδή του με 10 μποφόρ στο
Αιγαίο. Και φυσικά δεν θα ζητήσουμε το αρχικό 5ευρω σε τέτοιες επείγουσες
καταστάσεις. Και ο κόσμος το αναγνωρίζει και επανέρχεται με 5 αυγά, λίγο
λάδι ή λίγα χόρτα που μάζεψε ο εμφραγματίας για να ευχαριστήσει τον γιατρό
του, ή κάποιος άλλος για να εξεταστεί άνευ χρημάτων. Εσείς όμως ζητάτε
λεπτομερή καταγραφή εισοδημάτων. Άρα εμείς πρέπει να καταγράφουμε στις
αποδείξεις 5 αυγά, λίγα χόρτα ή 1kg ντομάτες;

    Πολλοί συνάδελφοι δεν έχουνε καλή σχέση με τους υπολογιστές και την
τεχνολογία. Την Ιατρική τη διδαχτήκαμε στα Πανεπιστήμια, στα επείγοντα των
νοσοκομείων, στις εντατικές, στα αμφιθέατρα και στα ανατομεία. Το βάρος
έκαστου βιβλίου ισοδυναμεί με το βάρος ενός τούβλου και συρρικνώνεται στο
σκληρό δίσκο του εγκεφάλου μας, όχι σε κάποιου υπολογιστή. Πολλοί από εμάς
προσλάβαμε άτομα για γραμματειακή υποστήριξη, ώστε να ασχοληθούμε με τον
ίδιο τον ασθενή και όχι με την γραφειοκρατία. Δυστυχώς όμως βρέθηκαν άνευ
αντικειμένου αφού είναι αδύνατο να γνωρίζουν δραστικές ουσίες για να μπορούν
να βοηθήσουν στη διαδικασία της συνταγογράφησης κι έτσι σύντομα θα
απολυθούν.

  Πριν το εφαρμόσετε...

  1. Μήπως σκεφτήκατε να μας εκπαιδεύσετε; Αλλά εσείς ξέρατε τι κάνατε.
Διότι κάθε εβδομάδα ή μήνα θα αλλάζατε πάλι τις οδηγίες, την επιφάνεια
εργασίας, τα ποσοστά συμμετοχής των φαρμάκων και θα αναιρούσατε τις
προηγούμενες αποφάσεις και η εκπαίδευση θα πήγαινε χαμένη.

  2. Πριν επιβληθεί, γιατί δεν το δοκιμάσατε για 10.000.000 ανθρώπους και
αφού λειτουργήσει και πάρετε τις τελικές σας αποφάσεις να το εφαρμόσετε
τελειοποιημένο, άνευ προβλημάτων;

  3. Μήπως σκεφτήκατε ποτέ όλους εμάς, τις φωνές του Αιγαίου, του Ιονίου,
των ακριτικών και ορεινών περιοχών, τη δυσχέρεια μετάβασης των ασθενών μας
στα κοντινότερα νοσοκομεία; Σας ενημερώνω λοιπόν ότι λόγω της πρόσφατης
κακοκαιρίας, άλλοι μείναμε χωρίς ρεύμα, χωρίς θέρμανση, άλλοι χωρίς νερό,
άλλοι χωρίς τηλέφωνο και εσείς καμαρώνετε για το επίτευγμά σας. Την
ηλεκτρονική συνταγογράφηση. Οι γιατροί της ακριτικής Ελλάδας δεν μπορούμε να
έχουμε εύκολες προσβάσεις στο internet ακόμη κι αν το σύστημα δούλευε. Δεν
κουβαλιέται υπολογιστής-εκτυπωτής στον ορεινό βοσκότοπο της Νότιας Σκύρου,
στους υπερήλικες κατάκοιτους ανθρώπους αυτού του ιερού βράχου, στα στενά
ανηφορικά σοκάκια ενός μέτρου φάρδους ή στις πλαγιές του Πηλίου, του
Μετσόβου, του Έβρου κλπ. Γιατί εσείς ζητάτε φυσική παρουσία του ασφαλισμένου
κατά τη διάρκεια της συνταγογράφησης γεγονός που όπως αντιλαμβάνεται ο
κοινός νους είναι πολλές φορές αδύνατο.

  4. Σκεφτήκατε ότι ζητάτε γνωμάτευση από ιατρούς άλλης ειδικότητας για να
τους συνταγογραφήσουμε τα φάρμακα οι παθολόγοι, οι γενικοί ιατροί κλπ, ότι
στα νοσοκομεία οι ιατροί κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες να σώσουν το
επόμενο νούμερο αναμονής; Ποια γνωμάτευση να του ζητηθεί στις 5 τα
ξημερώματα; (Έξω από την πόρτα γίνεται «πόλεμος»). Κι αν ο ασθενής χρειαστεί
φάρμακα, αρχίζει ο Γολγοθάς του.

  5. Προ τριμήνου χρειάστηκε να συνταγογραφήσω σε τέκνο, (έμμεσο
ασφαλισμένο σε κυρία 39 ετών). Το ΑΜΚΑ του παιδιού δεν ήταν σωστό απ 'ότι
διαπίστωσα. Ήταν το ΑΜΚΑ του 40χρονου πατέρα που είχε αυτοκτονήσει και στο
παιδί είχε περαστεί κατά λάθος το ΑΜΚΑ του συγχωρεμένου. Γιατί στο
e-syntagografisi υπάρχουν αναρτημένοι οι πεθαμένοι άνθρωποι από 7ετίας;
Γιατί δεν ενημερώθηκαν από τα ιατρικά πιστοποιητικά των Ληξιαρχίων ότι ο
ασθενής απεβίωσε; Εμείς πώς να το γνωρίζουμε; Στην ηλεκτρονική
συνταγογράφηση δεν έχει φωτογραφίες. Ποιων τα λάθη πληρώνουμε οι γιατροί;

  6. Μας υποχρεώσατε (μέσω ΦΕΚ) να ελέγχουμε τις ασφάλειες των ασθενών για
να συνταγογραφήσουμε ή να εξετάσουμε. Που ζείτε; Τουλάχιστον το 30% των
ασθενών μας είναι με ληγμένες ημερομηνίες - απλήρωτες ασφάλειες ΟΑΕΕ, ΙΚΑ,
ΟΓΑ. Δεν δικαιούνται ούτε εμβόλια για τα παιδιά τους. Κι αν είσαι για
νοσηλεία τότε στην διακομιδή σου τραγούδα: «Αν ήμουν πλούσιος». Διότι
εξερχόμενος από τη νοσηλεία για χολοκυστεκτομή ο μόλις απολυμένος υπάλληλος
ή κατεστραμμένος ελευθεροεπαγγελματίας θα πληρώσει τιμολόγιο στο γραφείο
κίνησης και πιθανώς θα χρειαστεί έρανο για να πάρει εξιτήριο. Τόσα χρόνια
πλήρωνε κανονικά τις εισφορές του. Τώρα που περνάει δύσκολες ώρες δεν του
δώσατε ούτε καν περίοδο χάριτος ώστε να μπορεί να δικαιούται έστω για ένα
εύλογο διάστημα τα φάρμακά του. Εμείς οι ιατροί υποκύψαμε και γίναμε
ελεγκτές του κράτους. ΚΑΚΩΣ. Είμαστε υπεύθυνοι για την υγεία και τη ζωή του.
Εσείς είστε όμως υπεύθυνοι του θανάτου του (αν συμβεί) διότι βάση νόμου δεν
επιτρέπεται να συνταγογραφήσουμε στο βιβλιάριο τα φάρμακα που χρειάζεται.

  7. Δημιουργήσατε τον ΕΟΠΥΥ, διαχωρίσατε φάρμακα υψηλού κόστους με
απαραίτητη την μετάβαση μηνιαίως των ασθενών στην Αθήνα, στα κεντρικά του
ΕΟΠΥΥ. Ποιας κατηγορίας ασθενών; Των ογκολογικών περιστατικών με οστικές
μεταστάσεις, των νεφροπαθών, των αναπήρων από ρευματικά νοσήματα; Και σας
περιφρόνησαν! Μην φοβάστε! Αποφάσισαν να πεθάνουν στη γη που γεννήθηκαν. Δεν
μπορούν να πηγαινοέρχονται ανήμποροι σωματικά και ψυχικά στα φαρμακεία του
ΕΟΠΥΥ στην Αθήνα κι έτσι μπορείτε να περηφανεύεστε για την μείωση του
φαρμακευτικού κόστους. «Φεύγουν» καρκινοπαθείς στα χέρια μας ο ένας μετά τον
άλλο αλλά τουλάχιστον περήφανοι διδάσκοντάς μας μαθήματα ζωής και
αξιοπρέπειας.

  8. Προ μηνών αναρτήσατε στον ΕΟΠΥΥ ότι οι μη συμβεβλημένοι ιατροί δεν
μπορούν να γράφουν πάνω από δύο συνταγές τον μήνα ανά ασθενή. Συνοδεύεται
μάλιστα και από ποινικές ρήτρες. Δηλαδή αν παίρνει 7 φάρμακα ή 8 θα γυρίζει
την Αθήνα ή τα νησιά να βρεί τις αντίστοιχες ειδικότητες για συνταγογράφηση.
Είναι ντροπή κύριοι, διότι ο οποιοσδήποτε καταλαβαίνει ότι μας τιμωρείτε
επειδή δεν δεχτήκαμε να συμβληθούμε με το υπέροχο δημιούργημά σας, τον
ΕΟΠΥΥ. Γιατί οι συμβεβλημένοι μπορούν να γράφουν 10 συνταγές; Η ιατρική μας
δεοντολογία δεν το επιτρέπει αυτό το βασανιστήριο στο συνάνθρωπό μας.

  9. Και τέλος. Σταματήστε την ιστορία με τα γενόσημα που μπερδέψατε τα
εγκεφαλικά μας κύτταρα, τόσο των γιατρών αλλά κυρίως των ηλικιωμένων ασθενών
μας. Έως τώρα γνώριζαν ότι το χάπι τους ήταν το κίτρινο χαπάκι με το ροζ
κουτάκι κι εδώ και λίγο καιρό ένα μήνα είναι μπλε, τον άλλο κόκκινο και τον
άλλο μαύρο. Διότι δεν λάβατε υπόψη σας ότι το 20% περίπου των ελλήνων είναι
αναλφάβητοι. Κι αν τόσο πολύ σας ένοιαζε το φθηνότερο και καλύτερο φάρμακο
ας επιβάλατε νόμο ώστε να έχουμε μόνο ελληνικά γενόσημα ώστε να αναπτυχθεί
τουλάχιστον η ελληνική φαρμακοβιομηχανία και όχι το φθηνότερο πακιστανικό,
μπαγκλαντέζικο, ινδικό που δεν γνωρίζουμε εάν υπάρχει εκεί αντίστοιχος ΕΟΦ
και πως λειτουργεί. Διότι αν υπήρχε δεν θα βρισκόταν θραύσματα γυαλιού στα
φάρμακα αυτών των χωρών όπως ανακοινώθηκε πρόσφατα από τα ΜΜΕ.

  10. Αποφασίσατε να κάνετε την Ελλάδα ένα μεγάλο αυτοματοποιημένο
Memorial. Συγνώμη κύριοι! Μιλάμε για την ίδια χώρα; Την Ελλάδα; Και κάτω από
την επήρεια ποιου παράγοντα αποφασίσατε; Πανικού, πίεσης ή ουσιών; Αν έγινε
από άγνοια ή αμέλεια σας κατανοούμε και σας συγχωρούμε. Διότι ανθρώπινος
νους δεν χωράει αυτό που ζούμε εξαιτίας σας.

  ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ ΣΑΣ!!!

  Οι Έλληνες ιατροί θα σας είμαστε ευγνώμονες για την ευθανασία αυτής της
επιστήμης και της εξαγωγής στο εξωτερικό ενός τόσο μορφωμένου εμπορεύματος.
Ευχαριστούμε τους εκάστοτε Υπουργούς Υγείας και τους νομοθέτες. Όταν όμως
αρρωστήσει κάποιος (που δεν το εύχομαι) θα πρέπει να κλείσουν ραντεβού στον
ΕΟΠΥΥ, να εξεταστούν την ημερομηνία που θα βρεθεί το κενό, να περιμένουν
υπομονετικά στα επείγοντα δημοσίου νοσοκομείου και όχι στα μεγάλα ιδιωτικά
κέντρα ξενοδοχειακής υποδομής. Ίσως το ράντζο ενός διαδρόμου, η αναμονή για
χειρουργικό κρεβάτι, η έλλειψη φαρμάκων και υλικών, η λήψη αμφίβολης
ποιότητας γενοσήμων τους βοηθήσει να βρουν τη σωστή λύση για το εθνικό μας
σύστημα Υγείας και τη βελτίωση του.

Ζήστε λοιπόν μαζί μας κι ανάμεσά μας να μοιραστείτε λίγο τον κόσμο μας,
διότι εμείς δεν φτάνουμε τον δικό σας.

Ευχαριστώ θερμά για την υπομονή σας.

Ελένη Γεωργιάδου