Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΑΙ ΔΥΟ...

...Γι αυτό λέμε ότι η κρίση ετούτη δεν είναι οικονομική αλλά η κρίση των πάντων. Και πρέπει να ξανασκεφτούμε τη ζωή μας σε όλες της τις εκφάνσεις και τις λεπτομέρειες...

Σπόρους μιας χρήσης επιβάλλει στη Γαλλία η Monsanto
Πρωτοφανείς διαστάσεις λαμβάνει η ισχύς που συγκεντρώνουν οι παγκόσμιας εμβέλειας πολυεθνικές επιχειρήσεις, γεγονός που τους δίνει το περιθώριο να παρεμβαίνουν απροκάλυπτα στην εσωτερική λειτουργία κάθε χώρας, καταργώντας κάθε έννοια κοινής λογικής και πρακτικής, την ώρα που η εκάστοτε εθνική κυβέρνηση δηλώνει απόλυτη αδυναμία να προασπίσει τα δικαιώματα των πολιτών της.
Η ωμή παρέμβαση της εταιρείας Monsanto στον τρόπο λειτουργίας της αγροτικής παραγωγής στη Γαλλία αποτελεί το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Και αυτό διότι, την ώρα που το Συμβούλιο του Κράτους καταργούσε τη μέχρι σήμερα απαγόρευση της καλλιέργειας μεταλλαγμένων σπόρων στην Γαλλία, το γαλλικό Κοινοβούλιο υιοθετούσε μια πρόταση νόμου του κυβερνώντος κόμματος -ιδιαιτέρως αμφιλεγόμενη- διά της οποίας αλλάζει ριζικά η δομή της γεωργίας στη χώρα.
Με την επιβολή της νέας νομοθετικής ρύθμισης στη Γαλλία (την οποία υιοθέτησε το γαλλικό Κοινοβούλιο στις 28 Νοεμβρίου, ενώ είχε ήδη λάβει την έγκριση της Γερουσίας) θα επιβάλλονται χρηματικές κυρώσεις σε όποιον αγρότη δεν υποβάλει δήλωση για το είδος των σπόρων που χρησιμοποιεί και κρατά για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά τους ίδιους σπόρους στις καλλιέργειές του, επαναχρησιμοποιήσει δηλαδή από χρονιά σε χρονιά τους δικούς του σπόρους.
Οι αντιδράσεις από τον αγροτικό κόσμο της Γαλλίας υπήρξαν σαφώς άμεσες και δυναμικές.
Οι Γάλλοι αγρότες καταγγέλλουν το γεγονός ότι η νέα ρύθμιση στην ουσία «δολοφονεί» την παραδοσιακή γεωργία.
Σε πολιτικό επίπεδο επικρατεί πλήρης σύγχυση, καθώς το υπουργείο Οικολογίας, παρά την έντονη αντίθεσή του, αδυνατεί να επιφέρει την οποιαδήποτε αλλαγή.
Η γαλλική κυβέρνηση, όμως, υπερασπίζεται εαυτήν υποστηρίζοντας ότι μόνη της δεν είναι σε θέση να χαράξει ανεξάρτητη πολιτική επί του θέματος και να απαγορεύσει την καλλιέργεια μεταλλαγμένων σπόρων, λόγω των νομικών κενών που διέπουν την ευρωπαϊκή νομοθεσία.
Ο Γάλλος υπουργός Γεωργίας, Μπρουνό Λεμέρ, από την πλευρά του δήλωσε πως «η ιδέα είναι να μη σταματήσει η έρευνα με στόχο τη βελτίωση των καλλιεργειών», αλλά και πως «δεν μπορεί η παραδοσιακή γεωργία να εξακολουθήσει να έχει τη μορφή που έχει σήμερα, δεν γίνεται να λειτουργεί ανεξέλεγκτα».
Δριμεία υπήρξε η αντίδραση των κομμάτων της αντιπολίτευσης, τα οποία κατηγόρησαν τον υπουργό Γεωργίας ότι ενδίδει στις πιέσεις του Χρηματιστηρίου και ότι εκχωρεί τη γεωργία στους «βασιλείς των σπόρων», ενώ τα αγροτικά συνδικάτα από την πλευρά τους υποστηρίζουν ότι «είναι απόλυτο δικαίωμα του αγρότη να καλλιεργεί τους δικούς του σπόρους», πως «αυτό αποτελεί τη βάση της γεωργίας και της βιοποικιλότητας» και «τίποτα δεν είναι υπό διαπραγμάτευση, καθώς δεν πρόκειται οι Γάλλοι αγρότες να θυσιαστούν στο βωμό των ιδιωτικών συμφερόντων».
Ο διευθύνων σύμβουλος της πολυεθνικής Monsanto στη Γαλλία, Γιαν Φισέ, εξέφρασε την ικανοποίησή του στο μεταξύ για το γεγονός ότι «το δίκαιο επιτέλους κερδίζει έδαφος, διότι από το 2007 οι αγρότες έχουν στερηθεί την επιλογή και την πρόσβαση στους μεταλλαγμένους σπόρους, τα οφέλη των οποίων εκατομμύρια άλλοι αγρότες σε ολόκληρο τον πλανήτη απολαμβάνουν εδώ και χρόνια».
Της ΝΕΦΕΛΗΣ ΤΖΑΝΕΤΑΚΟΥ απο http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=332931
Μα αλλού και στην Ελλάδα, οπως θα δειτε, υπάρχουν κάποιοι που τους νοιαζει. Ηδη, για τις Κυκλάδες, με το πολύ δυνατό επιχείρημα ότι τα νησιά, λόγω θάλασσας, μπορούν να "αμυνθούν" αποτελεσματικά από τα μεταλλαγμένα, ο Νικος Συρμαλένιος, εδώ και πολύ καιρό, έκανε πρόταση πληρους απαγόρευσής τους... Ξύπνησε κανείς;
Όμως η κοινότητα "Πελίτη" δεν προλαβαίνει να στέλνει σπόρους. Ποιοι και πόσοι από τους αγρότες μας γνωρίζουν ή θα ήθελαν να μαθουν κάτι;;;...
..."Θα θέλαμε να σας κάνουμε γνωστό ότι από το Σεπτέμβριο του 2011 το Πελίτι δέχεται καθημερινά πολλές δεκάδες αιτήματα για σπόρους. Μας είναι αδύνατο να απαντήσουμε σε όλα αυτά τα γράμματα. Γι΄ αυτό σας παρακαλώ αναζητήστε σπόρους και μέσα από το βασικό έντυπο του Πελίτι Κατά Τόπους Αγροκτήματα..., ζητάμε την κατανόηση σας και ευχαριστούμε πολύ..."
http://www.peliti.gr/ 

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ...(1)


ΜΟΝΟΙ ΚΑΙ ΜΕ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ
"...........................................................................................................
"Μα τί σε νοιάζει το τί θέλει να πει; Σημασία έχει εαν σου χρησίμευσε εσένα, αν σε βοήθησε σε κάτι. Εδώ δεν είναι σχολείο, δεν πρόκειτε να σου βάλω βαθμό για να βρεις αν ήθελε να πει εκείνο ή το άλλο. Γαμώτο! Αυτό που ήθελα να πω μ' αυτό που είπα είναι ακριβώς αυτό που είπα. Αν ήθελα να πω κάτι άλλο, να είσαι σίγουρος ότι θα έλεγα κάτι άλλο. Όταν το κάνεις αυτό, Ντεμιάν, η αφήγηση χρησιμεύει μόνο για να βάλεις σε δοκιμασία το εγώ σου, για να τροφοδοτήσεις τη ματαιοδοξία σου. Σκέφτεσαι: "Αχά, το έπιασα. Αχά, μάντεψα το νόημα της ιστορίας. Αχά, είμαι ηλίθιος..."
Με το παραμύθι του κρασιού που έγινε νερό, πέρασαν από το νου μου ένα σωρό σκέψεις. Στην αρχή, ευτυχώς, κατάλαβα με ανακούφιση ότι η άποψή μου ήταν λάθος. Ότι στην πραγματικότητα, η ψυχοθεραπεία δεν τελείωνε σ' εμένα, ούτε σε κάποιον άλλον ασθενή. Με βάση τα λόγια που άκουσα αργότερα από τον Χοντρό: "κάθε άτομο που μεγαλώνει θα μπορούσε να είναι αναμεταδότης, να γίνει ένας μικρός δάσκαλος, ένας πυροκροτητής σε μια αλυσιδωτή αντίδραση που από μόνη της θα ήταν ικανή ν' αλλάξει τον κόσμο".
Και με το συλλογισμό αυτό, κατάλαβα κι ένα δεύτερο πράγμα:
Πόσες φορές εγώ και οι όμοιοί μου δειλιάσαμε να κάνουμε κάτι γιατί θεωρήσαμε πως δεν άξιζε τον κόπο, πως δεν θα γινόταν τίποτα ούτως ή άλλως; Γιατί ποιός θα αντιλαμβανόταν τη διαφορά αν κι εγώ ενεργούσα έτσι, όπως στο παραμύθι με το κρασί;
Αν κι εγώ ενεργούσα έτσι...
Και ίσως, εάν έστω ένας ακόμα τολμούσε να σκεφτεί σαν εμένα, θα ενθαρρυνόταν να υιοθετήσει την ενέργειά μου ή έστω ίσως, πιο ταπεινά, θα μπορούσε να αντιληφθεί μια διαφορά σ' αυτή τη συμπεριφορά και να καταλάβει ότι γίνεται και διαφορετικά. Αν ενεργούσα έτσι, με διαφορετικό τρόπο από τον καθημερινό, με διαφορετικό τρόπο από τους άλλους, ίσως με τον καιρό, όλα τα πράγματα να άλλαζαν.
Και κατάλαβα ότι αυτό συμβαίνει διαρκώς:
Ότι ο κόσμος δεν πληρώνει τους φόρους γιατί λέει: "και ποιά η διαφορά;"
Ότι ο κόσμος δεν είναι ευγενικός γιατί: "Ποιός θα το πάρει χαμπάρι;"
Ότι ο κόσμοςδεν είναι αξιοπρεπής γιατί κανένας δεν θέλει να είναι αυτός ο μόνος ηλίθιος.
Ότι ο κόσμος δεν διασκεδάζει γιατί είναι γελοίο να γελάς μόνος σου.
Ότι ο κόσμος δεν αρχίζει να χορεύει στα πάρτι ώσπου οι άλλοι να αρχίσουν πρώτοι.
Και κατάλαβα ότι αν δεν είμαστε ακόμα πιο ηλίθιοι απ' όσο είμαστε στ' αλήθεια, φταίει που δεν έχουμε περισσότερο χρόνο.

Όσο περισσότερο έμενα πιστός στον εαυτό μου - συνεχώς και ειλικρινά πιστός - τόσο πιο ευγενικός, φιλικός, γανναιόδωρος και αξιοπρεπής θα ήμουν.
Γι αυτά τα θέματα κουβέντιαζα με τον Χόρχε την εποχή εκείνη και, καθώς μιλούσα και σκεφτόμουν, γεννιόταν στο νου μου συνεχώς, χωρίς να το θέλω, η ιδέα πως θα μείνω, μόνος και δακτυλοδεικτούμενος - ένας γελοίος για όλους τους άλλους...
Ή, ακόμα χειρότερα, ούτε καν θα με έδειχναν με το δάκτυλο...
"Πριν μερικά χρόνια" άρχισε ο Χοντρός, "έγραψα ένα δοκίμιο που ξεκινούσε με αυτή τη φράση: "Η σχισμή της γέννας και το φέρετρο είναι δύο μέρη σχεδιασμένα για ένα και μόνο άτομο".
Κι αυτό, Ντεμιάν, σημαίνει για μένα ότι γεννιόμαστε μόνοι και πεθαίνουμε μόνοι. Η ιδέα αυτή - τόσο τρομακτική κατά τη γνώμη μου - είναι ίσως το πιο σκληρό απ' όσα έμαθα στην πορεία της ανάπτυξής μου.
Επίσης, όμως, ανακάλυψα ευτυχώς ότι υπάρχουν συνταξιδιώτες. Είναι συνταξιδιώτες για λίγο διάστημα ή για μια μεγαλύτερη περίοδο. Και τέλος, υπάρχουν οι φίλοι, οι έρωτες, τα αδέρφια: όλοι αυτοί είναι σύντροφοι για όλη μας τη ζωή".
Ξέρεις κάτι Χοντρέ; Μου θυμίζεις εκείνο που διάβασα κάποτε για το ζευγάρι: " Μη βαδίζεις πίσω μου, γιατί μπορεί να σε χάσω. Μη βαδίζεις από κάτω μου, γιατί μπορεί να σε πατήσω. μη βαδίζεις πάνω μου, γιατί μπορεί να με λιώσεις. Βάδιζε δίπλα μου, γιατί είμαστα ίσοι".
"Βέβαια, Ντέμιαν, ακριβώς έτσι είναι. Πρέπει να καταλάβεις ότι κανένας άλλος δεν μπορεί να κάνει το δρόμο στη θέση σου. Αυτό είναι σημαντικό. Όπως, επίσης, να γνωρίζεις ότι ο δρόμος είναι πιο αποδοτικός αν τον κάνεις με παρέα".
Να γνωρίζω ποιός είμαι κι ότι είμαι μοναδικός, διαφορετικός και ξεχωριστός από τον κόσμο έξω από τα όρια του σαρκίου μου, δεν σημαίνει ότι πρέπει να ζω απομονωμένος, ούτε απελπισμένος, ούτε καν να είμαι αυτάρκης."
"Δηλαδή δεν μπορείς να ζεις χωρίς τους άλλους;"
"εξαρτάται από τί πιστεύεις εσύ πως πρέπει να ζεις σε κάθε στιγμή και από το ποιοι είναι οι άλλοι, κάθε στιγμή!"

Ο άνθρωπος εκείνος είχε ταξιδέψει πολύ.Στη ζωή του είχε γυρίσει σε εκατοντάδες χώρες, αληθινές και φανταστικές...
Το ταξίδι που θυμόταν περισσότερο ήταν η σύντομη επίσκεψή του στη χώρα των μεγάλων κουταλιών. Έφτασε τυχαία στα σύνορά της. Στο δρόμο από την Αμπελοχώρα προς την Παραΐδα, υπήρχε μια μικρή παράκαμψη προς τη χώρα των μεγάλων κουταλιών. Επειδή του άρεσαν οι εξερευνήσεις, πήρε εκείνο το δρόμο. Ο δρόμος ήταν όλο στροφές και κατέληγε σ' ένα τεράστιο απομονωμένο σπίτι. Όταν πλησίασε διαπίστωσε ότι η έπαυλη ήταν χωρισμένη σε δυο πτέρυγες, τη δυτική και την ανατολική.
Πάρκαρε το αυτοκίνητό του και πήγε στο σπίτι. Στην πόρτα, μια πινακίδα έγραφε:
ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΚΟΥΤΑΛΙΩΝ
"ΑΥΤΗ Η ΜΙΚΡΗ ΧΩΡΑ ΕΧΕΙ ΜΟΝΑΧΑ ΔΥΟ ΑΙΘΟΥΣΕΣ,
ΤΗ ΜΑΥΡΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΠΡΗ. ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΣ,
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΤΟ ΔΙΑΔΡΟΜΟ ΩΣ ΤΗ ΔΙΑΚΛΑΔΩΣΗ ΤΟΥ.
ΣΤΡΙΨΕ ΔΕΞΙΑ ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΣ ΤΗ ΜΑΥΡΗ ΚΑΜΑΡΑ
Ή ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΕΙΣ ΤΗΝ ΑΣΠΡΗ."
Ο άνθρωπος προχώρησε στο διάδρομο και, στην τύχη, έστριψε πρώτα δεξιά. Ο νέος διάδρομος είχε μήκος καμιά πενηνταρία μέτρα και κατέληγε σε μια τεράστια πόρτα. Μόλις έκανε τα πρώτα του βήματα, άρχισε να ακούει τα αχ-βαχ και τα βογγητά που έρχονταν από το μαύρο δωμάτιο.
Για μια στιγμή, οι κραυγές πόνου και στεναχώριας τον έκαναν να διστάσει, όμως, αποφάσισε να συνεχίσει. Έφτασε στην πόρτα, την άνοιξε και μπήκε.
Γύρω από ένα πελώριο τραπέζι κάθονταν εκατοντάδες άτομα. Στο κέντρο του τραπεζιού έβλεπες τους πιο λαχταριστούς μεζέδες και, μολονότι όλοι βαστούσαν από ένα κουτάλι που έφτανε ως το κεντρικό πιάτο, πέθαιναν της πείνας! Ο λόγος ήταν ότι τα κουτάλια τους είχαν το διπλάσιο μήκος από τα χέρια τους και ήταν κολλημένα στις παλάμες τους. Μ' αυτόν τον τρόπο, όλοι μπορούσαν να φτάσουν το φαγητό αλλά κανένας δεν μπορούσε να το φέρει στο στόμα του.
Η κατάσταση ήταν τόσο απελιστική και οι κραυγές τόσο σπαραξικάρδιες, που ο ταξιδιώτης έκανε μεταβολή και βγήκε τρέχοντας από τη σάλα.
Γύρισε στον κεντρικό διάδρομο και τράβηξε προς τα αριστερά, προς τη λευκη αίθουσα. Ένας διάδρομος ίδιος με τον προηγούμενο κατέληγε σε μια παρόμοια πόρτα. Η μοναδική διαφορά ήταν ότι στο δρόμο δεν ακούγονταν ούτε βογγητά, ούτε παράπονα. Όταν έφτασε στην πόρτα, ο εξερευνητής έπιασε το πόμολο και την άνοιξε.
Εκατοντάδες άτομα καθονταν πάλι γύρω από ένα τραπέζι, παρόμοιο μ' εκείνο της μαύρης κάμαρας. Πάλι στο κέντρο υπήρχαν εκλεκτές λιχουδιές και όλοι στο χέρι τους είχαν στερεωμένο ένα μακρύ κουτάλι.
Εκεί, όμως, κανένας δεν παραπονιόταν ούτε έκλαιγε. Κανένας δεν πέθαινε στην πείνα γιατί ο ένας τάιζε τον άλλον!
Ο άνθρωπος χαμογέλασε, έκανε μεταβολή και βγήκε από το άσπρο δωμάτιο. Όταν άκουσε πίσω του το "κλικ" της πόρτας που έκλεινε, βρέθηκε μυστηριωδώς μέσα στο ίδιο του το αυτοκίνητο και οδηγούσε προς την Παραΐδα.
"Μόνοι και με συντροφιά"
Από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι "Να σου πω μια ιστορία - ιστορίες που μ' έμαθαν να ζω"
Εκδόσεις Opera-2011

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

...ΤΟ ΒΙΟΛΙ ΤΟΥ Ο "ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ"!!!

Με αφορμή την επαναφορά σε ισχύ του μεγαλύτερου μέρους της ΚΥΑ για τη Δυτική Μήλο μέσω του νέου νόμου για τη δόμηση, (4030/25Νοεμβριου2011) ο Α. Γαϊτανής μας θυμίζει το ιστορικό της όλης υπόθεσης με ανάρτηση στο site του:
http://www.info-milos.com/Νέα/ταενοίκω/Περιβάλλον:ΗαυθαιρεσίατηςπολιτείαςστηΔυτικήΜήλοσυνεχίζεται.html
Όπως γνωρίζουμε όλοι, την ιστορία αυτή την έχει παρακολουθήσει πολύ στενά και "απο μέσα" ο κ.Γαϊτανής. Τόσο επι δημαρχίας Δημήτρη Ψαθά, που ήταν στην αντιπολίτευση, όσο και στα οκτώ χρόνια της πανθομολογούμενης συνδημαρχίας του με τον Γ. Τσαΐνη. Τότε μάλιστα, το δήμο διοικούσε η αφρόκρεμα του τόπου. Δεν είχαμε δει και είναι άγνωστο αν θα δούμε ξανά τόσα πανεπιστημιακά πτυχία εκεί πάνω. Αν προσθέσουμε και τα πτυχία που συνεισέφερε το ΟΡΑΜΑ ως επίσημος σύμβουλος στα περιβαλλοντικά και την αειφόρο ανάπτυξη της Μήλου την περίοδο 2003-2010, η "Πολιτεία" του Πλάτωνα με τους "σοφούς στη διακυβέρνηση" ήταν στον τόπο μας γεγονός αναμφισβήτητο!
Επιπλέον, το σκληρό πυρήνα της δημοτικής εξουσίας αποτελούσαν ιδρυτικά στελέχη του ΟΡΑΜΑτος, που ως γνωστόν είχε πολύ συγκεκριμένη άποψη για το Natura 2000 και την εφαρμογή του στη Μήλο. Και άλλα πολλά...
Δε χρειάζεται (και ελπίζω να μη χρειαστεί!!!) λοιπόν, να μιλήσω κι εγώ για την ιστορία αυτής της περιόδου. Προς το παρόν, θα αρκεστώ να συνεχίσω το μαύρο χιούμορ:
Τόσο το παραπάνω άρθρο, όσο και το παρακάτω βίντεο, αλληλοσυμπληρώνονται γλαφυρά για την κατανόηση της υπόθεσης. Στο βίντεο μάλιστα, παρακολουθούμε και την κοινωνία του νησιού, να εμψυχώνει σύσσωμη τους δημοτικούς μας άρχοντες, που μάχονται σώμα με σώμα τους "ιθύνοντες που... δεν καταλαβαίνουν τίποτα" όπως λέει και ο Αβέρκης!
Προειδοποίηση: Οι σκηνές του βίντεο είναι πολυ σκληρές!



Κατά τα άλλα, επιφυλάσσομαι...

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

ΤΑ ΘΕΙΟΡΥΧΕΙΑ ΣΤΟ FACEBOOK


Δημιουργήσαμε σελίδα για τα Θειορυχεία στο facebook.
Όσοι πιστοί προσέλθετε...

Θειορυχεια Μηλου Sulphur mine of Milos
http://www.facebook.com/kostas.kosmopoulos?sk=wall



Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

ΔΕΛΤΙΟ "ΚΡΙΣΗΣ"

Άκουσα οτι την Τετάρτη θα συζητηθεί το ΣΧΟΟΑΠ, το χωροταξικό δηλαδή. Δηλαδή "αυτό" που τριάντα χρόνια τώρα σαν καραμέλα μασάμε λέγοντας οτι η απουσία του δεν μας αφήνει να "αναπτυχθούμε", να "τακτοποιηθούμε", να, να...
Αλλά τώρα, επιτέλους και αφού "ξεπεράστηκαν τα προβλήματα με το...Natura 2000", όπως ακουσα, το ποταμι θα κυλήσει στ' αυλάκι.
Αναρωτιεμαι με τι κουράγιο βγαίνουν αυτά τα λόγια από το στόμα ορισμένων ανθρώπων προς τους συνανθρώπους-συμπατριώτες τους. Δεν έχω απάντηση...
Αναρωτιέμαι με τί κουράγιο, εκείνοι που στήριξαν και συνεργάστηκαν με τους παραπάνω, "επιδιώκοντας τα εφικτά" κυκλοφορούν σαν να μη συνέβη και να μη συμβαίνει τίποτα σ' αυτό τον τόπο. Δεν έχω απάντηση...
Αναρωτιέμαι ποιος "κοινός θνητός" στη Μήλο γνωρίζει ότι το ΣΧΟΟΑΠ (θα επρεπε να) είναι Η ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΗ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΕΧΝΙΚΑ, ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ, ΜΕΣΑ, της συλλογικής ΜΑΣ βούλησης για το δικό μας αύριο. Το "ΜΑΣ" αναφέρεται φυσικά σε καθε Μηλιό και Μηλιά. Αναφέρεται και στη  σύνθεση των αποτελεσμάτων μιας μακράς και καθολικής συζήτησης στο νησι, για το μέλλον μας, που θα έπρεπε να εχει προηγηθεί, με την οργάνωση και την καθοδήγηση να βαραίνει τον δήμο, βεβαιως. Δεν έχω απάντηση...


Την Τετάρτη το βράδυ, θα συζητηθεί μια μελετη ΣΧΟΟΑΠ που θα απεικονίζει και θα θεσμοθετεί τα συμφέροντα και τις προσδοκίες εκείνων που γνωρίζουν το ρόλο και τη σημασία αυτής της μελέτης. Θα παραβρίσκεται και κόσμος εκεί, ψάχνοντας ενδεχομένως, να εντοπίσει, στους χάρτες βεβαίως, που πέφτει το χωράφι του. Ισως και να διαμαρτηρηθεί, βεβαίως...


Επειδη δεν εχω απαντηση, ας διαβασουμε λιγο Βαρουφάκη, καλό θα μας κάνει...
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=10877
ΔΕΛΤΙΟ ΚΡΙΣΗΣ 9.12.2011
Καθώς οι ηγέτες μας πηγαίνουν από την μία "σωτήρια" Σύνοδο Κορυφής στην επόμενη, και το τέλος της ευρωζώνης γίνεται όλο και πιο ορατό με κάθε "τελική λύση" που εφευρίσκουν, τόσο λιγότερα έχω να σας γράψω. Ό,τι ήταν να πούμε, επί της ουσίας, το έχουμε πει από καιρό.

  • Όσο η Ευρώπη αρνείται να κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέπτη και να του πει την αλήθεια (ότι δηλαδή το πρόβλημά της είναι δομικό και σε καμία περίπτωση δεν είναι πρόβλημα ελλειμμάτων ή χρέους), τόσο πιο κοντά στο τέλος του πειράματος της ευρωζώνης ερχόμαστε.
     
  • Όσο οι ευρωπαϊκές αρχές εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα αποσπασματικά (ως εάν να ήταν ζήτημα κάποιων υπερχρεωμένων κρατών, που πρέπει να αντιμετωπιστεί με περισσότερα διμερή δάνεια), τόσο πλησιάζει η μετα-ευρώ εποχή - μια εποχή εξ ίσου δυστοπική για πλεονασματικούς και ελλειμματικούς.
     
  • Όσο οι πλεονασματικές χώρες θεωρούν ότι τα πλεονάσματά τους αποκτήθηκαν δικαιωματικά και κατακρίνουν τους ελλειμματικούς για τα ελλείμματά τους (χωρίς να κατανοούν ή να παραδέχονται πως χωρίς τα ελλείμματα των ελλειμματικών θα ήταν αδύνατον να παραχθούν τα πλεονάσματα που τους κρατούν προς το παρόν "εκτός Κρίσης"), τόσο η Κρίση θα βαθαίνει.
     
  • Όσο η Ευρώπη παραμένει πιασμένη στην ιδέα ότι η λύση θα έρθει από μια διαδικασία ομοσπονδοποίησης που θα ξεκινήσει από την αλλαγή των Συνθηκών με στόχο την εισαγωγή πιο σφικτών κανόνων και μέσω πειθάρχησης των ελλειμματικών, τόσο πιο αδύνατη θα είναι η δημιουργία της σκιαγραφόμενης Ομόσπονδης Ευρώπης - καθώς η διαδικασία αναθεώρησης των Συνθηκών θα αφήσει την κατάρρευση του ευρώ ανενόχλητη, δημιουργώντας τα συντρίμμια που θα απομείνουν προς... ομοσπονδοποίηση.
Τι να περιμένουμε λοιπόν από την Σύνοδο αυτή; Ελάχιστα, από ό,τι φαίνεται. Γιατί; Επειδή, άλλη μία φορά, η μόνη χώρα που τολμά να παρουσιάσει ένα Σχέδιο Επίλυσης (η Γερμανία) είναι εκείνη που δεν θέλει να προτείνει ένα (πραγματικό) Σχέδιο Επίλυσης αλλά, αντίθετα, πασχίζει να καθυστερήσει την Επίλυση ελπίζοντας κάποια στιγμή να μπορέσει να τετραγωνίσει τον κύκλο. Δηλαδή; Δηλαδή να βρει έναν τρόπο να επιλύσει την Κρίση διατηρώντας για τον εαυτό της, για την Γερμανία, την δυνατότητα εξόδου από το ευρώ. Δυστυχώς, τέτοιος τρόπος δεν υπάρχει...
Όπως έχω πει και ξαναπεί, η τραγωδία της Ευρώπης είναι πως η μόνη χώρα που έχει την ισχύ να επιλύσει την Κρίση είναι εκείνη που κρίνει πως, αν χρησιμοποιήσει την ισχύ της για να πετύχει αυτόν τον καλό και αγαθό σκοπό, θα χάσει το μεγαλύτερο μέρος της ισχύος της εντός των μελλοντικών Συνόδων Κορυφής καθώς θα πρέπει να θυσιάσει την δυνατότητά της να εξέλθει από την νομισματική ένωση - μια δυνατότητα που δεν θέλει μεν να χρησιμοποιήσει αλλά και την οποία, εξ ίσου, δεν είναι διατεθειμένη να παραδώσει (τουλάχιστον άνευ σκληρών όρων που η Γαλλία δεν αποδέχεται).
Τίποτα από τα παραπάνω δεν σημαίνουν πως θα αποφύγουμε τις θριαμβευτικές ανακοινώσεις τύπου 25ης Μαρτίου (θυμάστε τον κ. Παπανδρέου να δηλώνει περιχαρής πως "Η Ευρώπη σήμερα έπραξε το καθήκον μας και τώρα πρέπει εμείς να κάνουμε αυτό που πρέπει για να σωθεί η χώρα";), 21ης Ιουλίου (που πάλι μας έσωσε η Ευρώπη), 26ης Οκτωβρίου (όταν ξανα-ματα-σωθήκαμε). Είμαι σίγουρος ότι κάτι βαρύγδουπο θα ανακοινωθεί σήμερα-αύριο, οι αγορές θα κάνουν ότι αναπτερώνονται (καθώς κάποιοι θα στοιχηματίσουν ότι για μερικές ώρες ή μέρες κάποιοι άλλοι θα στοιχηματίσουν πως κάποιοι τρίτοι θα στοιχηματίσουν πως οι αγορές θα ανέβουν - πριν όλοι τους αφεθούν στο αναπόφευκτο της επόμενης πτώσης) και η κατεστημένη δημοσιογραφία μας θα κάνει και πάλι το καθήκον της ανακράζοντας, άλλη μία φορά, με τον ίδιο ενθουσιασμό, το γνωστό "εσωθήκαμεν". Τι θα είναι αυτό το βαρύγδουπο νέο;
Αν έπρεπε να μαντέψω θα έλεγα ότι πρόκειται για το Σενάριο Β΄ στο οποίο είχα αναφερθεί στο περασμένο Δελτίο Κρίσης που θέλει τη χρηματοδότηση της Ιταλίας (και λιγότερο της Ισπανίας) από την ΕΚΤ αλλά μέσω του ΔΝΤ (ώστε να κρατιούνται τα προσχήματα που θέλουν την ευρωζώνη να ξορκίζει την χρήση τυπωμένου από την ΕΚΤ χρήματος για την χρηματοδότηση κράτους-μέλους). Το γεγονός ότι μόλις πριν από λίγο ο (κατ' εμέ) Πρίγκηπας του Σκότους (βλ. το λήμμα που έχω συμπεριλάβει για αυτόν τον κύριο στο "Λεξιλόγιο Κρίσης"), ο Larry Summers, με άρθρο του στους Financial Times καλεί το ΔΝΤ να αναλάβει, σε συνεργασία με την ΕΚΤ, την χρηματοδότηση της Ιταλίας, λέει πολλά.  Όταν ο Summers δημοσιεύει κάτι τέτοιο την ώρα που οι ηγέτες μας διαβουλεύονται κεκλεισμένων των θυρών (και δεδομένης της σχετικής πρόβλεψής μου την περασμένη Παρασκευή εδώ), τολμώ να πω πως οι πιθανότητες να ανακοινώσουν κάτι προς αυτή την κατεύθυνση μεγάλωσαν θεαματικά.
Συμπερασματικά, φαντάζομαι ότι θα ακούσουμε πολλές ανοησίες περί νέων σκληρών πειθαρχικών κανόνων, δήθεν δημοσιονομικής ενοποίησης μέσω συνταγματικών αναθεωρήσεων που θα απαγορεύουν δια ροπάλου έλλειμμα μεγαλύτερο από κάποιο σφικτό όριο (αλήθεια: αν είναι να απαγορεύει το Σύνταγμα τα ελλείμματα γιατί δεν προσθέτουμε και μια απαγόρευση για την φτώχεια, την ανεργία, ακόμα και την τριχόπτωση βρε παιδιά;) κλπ. Επί της ουσίας όμως το μόνο χειροπιαστό μέρος της επικείμενης συμφωνίας θα αφορά περί τα €150 με €200 δισ που θα διατεθούν στην Ιταλο-ισπανία μέσω, και πάλι διμερών, δανείων τα οποία θα "ξεπλυθούν" μέσω ΔΝΤ. [Την περασμένη εβδομάδα στις Βρυξέλλες ακουγόταν πολύ η ιδέα θα διατεθούν στο ΔΝΤ από τις πλεονασματικές χώρες της ευρωζώνης περί τα €150 δισ και άλλα περίπου €50 δισ από χώρες εκτός ευρωζώνης (π.χ. Δανία, Κίνα, Βραζιλία).]
Αρχικά, η ιδέα ήταν αυτά τα χρήματα να μπουν σε ειδικό λογαριασμό του ΔΝΤ για χρήση αποκλειστικά εντός της ευρωζώνης. Όμως, η Γερμανία (και ειδικά η Κεντρική της Τράπεζα, η Bundesbank) διαμαρτυρήθηκε λέγοντας πως έτσι θα φανεί ότι η Γερμανία  χρηματοδοτεί την Ιταλία. Μα, θα πείτε (σωστά), αυτός δεν είναι ο σκοπός; Ναι, αλλά δεν πρέπει να φαίνεται κιόλας! Οπότε, οι ηγέτες μας κλίνουν προς την ιδέα να βάλουν τα χρήματα αυτά στον γενικό κορβανά του ΔΝΤ, υπό την κάλυψη προηγούμενων αποφάσεων την Συνόδου των χωρών μελών του ΔΝΤ περί αύξησης των κεφαλαίων που διαθέτουν στο ΔΝΤ για την καταπολέμηση εστιών της Κρίσης παγκοσμίως (και χωρίς αναφορά στην ευρωζώνη γενικότερα και στην Ιταλία πιο συγκεκριμένα), με την σιωπηλή συμφωνία πως τα χρήματα αυτά θα διατεθούν βεβαίως-βεβαίως (σε συνεργασία με την ΕΚΤ η οποία, κακά τα ψέμματα, θα τα τυπώσει για να τα δώσει, εκ μέρους των πλεονασματικών της ευρωζώνης, στο ΔΝΤ) σε... Ιταλία και Ισπανία.
Το μόνο πρόβλημα με αυτό το μεγαλειώδες πλάνο είναι οι... ΗΠΑ. Βλέπετε, ως το πιο σημαντικό μέλος του ΔΝΤ (ουσιαστικά ο ιδιοκτήτης του), οι ΗΠΑ κανονικά θα πρέπει (σε μια αύξηση των κεφαλαίων που διαθέτει το ΔΝΤ) να συνεισφέρουν και αυτές. Έτσι γίνεται κανονικά: Όταν οι βασικές χώρες που χρηματοδοτούν το ΔΝΤ αυξάνουν την χρηματοδότησή τους προς αυτό, συνεισφέρουν όλες μαζί αναλογικά. Όμως το Ρεπουμπλικανικό Κογκρέσο δεν θα συναινέσει, εν μέσω μάλιστα Προεδρικών εκλογών που παλεύει να κερδίσει αποκαθηλώνοντας τον Obama. Για αυτό τον λόγο την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές (Πέμπτη μετά τα μεσάνυκτα) γίνονται πυρετώδεις διαβουλεύσεις ώστε να επιτραπεί στους ευρωπαίους, εκ μέρους της Washington, να συνεισφέρουν κεφάλαια στο ΔΝΤ (Α) χωρίς οι Αμερικανοί να πρέπει να πληρώσουν κι αυτοί και (Β) χωρίς να μειωθεί το ποσοστό επιρροής των ΗΠΑ στο ΔΝΤ. Δύσκολα θα αποτύχουν να τα βρουν σε κάτι τόσο απλό, ιδίως όταν οι Αμερικανοί δεν κολλάνε στα προσχήματα αν είναι να γίνει η "δουλειά".
Εν κατακλείδι, τίποτα από αυτά που, όπως φαίνεται, θα αποφασιστούν δεν θα ανακόψουν (για περισσότερες από μερικές ημέρες) την πορεία του ευρωσυστήματος προς την διάλυση. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι η διάλυση δεν μπορεί να αποφευχθεί. Όπως οι συχνοί αναγνώστες γνωρίζουν καλά, είμαι από τους αιθεροβάμονες που πιστεύουν ακράδαντα ότι λύσεις απλές και άμεσα εφαρμόσιμες υπάρχουν (αν θέλετε δείτε εδώ τις ομιλίες του Stuart Holland και εμού στην Ευρωβουλή, πριν μερικές μέρες, όπου, άλλη μία φορά, εξηγήσαμε την πρότασή μας). Δυστυχώς, όπως έγραψα πιο πάνω, οι πραγματικές λύσεις συγκρούονται με την λογική της διατήρησης της ισχύος εκείνων που μπορούν να τις εφαρμόσουν. Από μία άποψη, πρόκειται για μία αρχαία τραγωδία προβεβλημένη στη μεγάλη οθόνη της ευρωπαϊκής Ηπείρου, με τους κεντρικούς χαρακτήρες εγκλωβισμένους σε ατραπούς και συμπεριφορές που και ο τελευταίος θεατής γνωρίζει ότι τους οδηγούν στην Πτώση.